Yemin Şiiri - İsmail Ersin Dalgıç

Sayın Nazım Hikmet Ran,
Saygıyla eğilmem lazım önünde ah,
Seni okudukça beni tanıdım.

Sanki yeni insan, yeni biri oluyorum,
Seni her keşfettikçe, dünyayı kucaklıyorum.

Sanki evren bana küçük geliyor.
Sanki usumda ışık yeni bir gün doğumuyum.

Öyle anladım ki seni tanımasaydım,
Kalmış olacaktım karanlıkta.

Nasıl bir dünya görüşü,
Nasıl bir evrensel bakış,
Çektiğin eziyet cezaevi ve sürgün.

Yinede gülerek hiç yaşamamış gibi,
Eşitlikten paylaşmadan yana olman.
Kaç tane insanda vardır sendeki bu cevher.

İyi ki doğmuşsun erken öldün,
Senden çok yaşayan çoğu insandan,
Daha çok ömürlü daha çok çoğalacaksın.

Ah benim talihsiz başım,
Sıralarında tanısaydım seni ilk okul.
Benim elimde mi ki şartların gözü kör olsun.

Ikına sıkıla yazdığım dizeler için üzgünüm,
Doyurucu olmadı biliyorum,
Bağışla beni ne olursun.

Sen ki insanlık kardeşlik bayrağını,
Son nefesine kadar taşıdın,
En zor koşullarda da olsa.

Ben ki bu düşünceyi,
Ölünceye kadar taşımazsam yeminler olsun.

İsmail Ersin Dalgıç

9 Haziran, 2004