Yemez Haramı Şiiri - Fahri Bulut

YEMEZ HARAMI
Dilerim ki kimse fakir olmaya,
Ne dostları kalır, ne de yareni.
Bir kuru ekmeğe muhtaç kalmaya,
Ne akraba kalır, ne de seveni.
Tanrım al canımı her gün beyanı.

Onurlu, gururlu dilenemez de,
Kul hakkı haram der ölse yemez de,
Zalime yalvarıp, boyun eğmez de,
Ne yağcısı olur, ne yalakası.
Akarsa damarda asil Türk kanı.

Öfkesi isyanda, oflar yuh çeker!
Gizlerde gözlerden kanlı yaş eker,
Evlilik düşlemez hep yaşar bekâr,
Ne bir eşi olur, ne çocukları.
Öldüğünde eller taşırlar salı.

Karanlık ta çöpler olur mutfağı,
Sanırsın sırtına yüklemiş dağı,
Göklere yükselir figanı, ahı,
Ne acıyan olur, ne de soranı.
Açlıktan ölse de yemez haramı.

Düşünde de görmez eti ve balı,
Bacaklar ve kollar olur bir çalı,
Sokaklar da yatar sırtında çulu,
Ne acıyan olur, ne de soranı.
Kalmaz tek bir dostu, tek bir yaranı.

Yöneten vicdansız görmez bunları,
Saltanat sürerler yandaş, canları,
Sayısız villalar, saray, hanları,
Per perişan öksüz, yetim dulları,
Din ile kandırır cahil kulları.

Rızazade, andan huzursuz yaşar,
Feryatlar, figanlar dağları aşar,
Nerde sosyal devlet sorgular şaşar,
Ne arkadaş kalır, ne de bir dostu.
Aç ve sefil ölür sokakta postu.
16.03.2022
Fahri Bulut Rızazade