Yemen Kahvesi Şiiri - Osman Dündar 2

Sevgili sana kimsenin yazmadığı şiirler yazmak İsterdim kimsenin dokunmaya cesaret edemediği kelimelerle
hüznün ve acının en kutsal kelimelerini
ruhuma armağan ederek
tüm karanlıkları yas yeri yüreğimde, yasına toplayarak

sevgili sana seslenmek isterdim
Bağdatta bir annenin çığlığı olup bedenime düşman kesilerek
Şengal'de bedenini ateşe veren kızların kutsal ölümü gibi
Kobani'de, Telefar'da, Silvan'da, Dicle'de vurulan bir masumenin gözleri gibi

ruhumu sırtıma bağladığım, Nabluslu Meryem gibi taşıdım
uzak ama bir o kadar da yakınında yaşayarak, nefesini duyarak
kehribar karası saçlarında yüreğime ağlar kurdum
en usta avcıların bile kuramadığı kadar ketum

sevgili bir ağaç gövdesinde bir erre ile yarıldım
baştan başa ikiye ayrılsa da bedenim ve ruhum
bir acı duymadım, düşlerimde sen varsı diye

çarmıha gerilen bir ruhun kutsiyetini taşımasam da
düşlerimde sen varsın diye
sunuldum en olunmaz zamanlarda kendini bilmezlere
Yahya gibi başım tepsi de kefaret niyetine elden ele dolandım

Sevgili yemen kahvesi tadında şiirlere konu olmasam da
düşlerimi ve hislerimi sana en nadide fincanlarda
Bedahşan taşı kaselerde sunamasam da
ruhum bir bulut gibi hep dolandı ardından, bil istedim

sevgili, sanadır tüm sözlerim sanadır her nefesim bil!
her ne dedimse harflerimde sana dairdir,
rüzgarım sen, hasretim sen ,bulutum sen, ruhum sen,
kelimelerim sen , şiirlerim sen , uykularım sen
ve sensizliktendir
tüm hafakanlarım, tüm cellatlarım ve zamansız karabasanlarım...

sevgili bil ki ben bir çölüm,
topraklarım çoraktır sana dökülen yaşlardan gayrı
güllerim dikendir senin en kutsi ve nadide ellerinde
baktıkça gözlerine hazan mevsimi geçirmiş düşlerimle
senden bana kalan hayal meyal iki çift göz onlarda buhranlı

sevgili af et, afların en yücesi senin dergahında olmasa da
kapındayım bir rüzgar gibi avare
yağmur damlalarında ki bir soğukluk kadar soğuk ellerimle
kapına asılan bir mandalın soğukluğu kadar uzak ve yakın...