Yeme Şiiri - Remzi Kılıç

Gönül gene yeme başımın etini
Gül bahçesine dikme tütünü
Hatırlarsın kocemışı, merazlıyı, yetimi
Bu da kader deyip beni kandırma

Bilir misin inanmam yazı kaderi
Kimi alim olmuş kimi serseri
Neden fakire vermiş gamı kederi
Bu da kader deyip beni kandırma

Kimine vermiş koca villayı
Kendisine reva görmüş köleyi
Dünyaya salmış akıllıyı deliyi
Bu da kader deyip beni kandırma

Arı her çiçekten üretir balı
Göletleri doldurmuş baharın seli
Çöle esir eylemiş dikenli çalı
Buna kader deyip beni kandırma

Volkan coştu koca küre yok oldu
Şenler viran oldu harabe çok oldu.
Bülbül göç eyledi baykuşlar kondu
Buna kader deyip beni kandırma

Yüksek dağın başında görünen kar
Afetin hükmüyle çöken duvar
Bendn korkma gönül beri gel
Buna kader deyip beni kandırma

Kılıçı çok yordun eyle merhamet
Nice çile çektim bu mu asalet?
Zulmün ismini koydun adalet
Buna kader deyip beni kandırma

Sakın gönül ben ikandırma şimdiye kadar çektirdiğin yeter
Esas kendini yargıla çünkü beni perişan ettin yeter.

Not: Herkes önce kendisini sonra başkasını yargılaya.