Yelpazeme Yıldırım Düştü

yürüyen herkes basıyor kopan çileğe
gözleri kör ediyor yeşil üzüm salkımları
nasıldır kavga etmek akşamın gözünde
kaybolup gidiyorum yarasalar gibi
nedir bu çektiğim miskin haramilerden

insan masum değil çatlak köşkümüzde
cennet boşluğunda gümüşten tablolar
yeşil üzüm salkımları morarıyor bir akşam
karadut tonu yelpazeme yıldırım düşüyor
eski tadı vermiyor serinlemek ölüm anında

son nefesi veriyor karınca aslanın yelesinde
eski tadı vermiyor serinlemek ölümde
karadut renginde yelpazeme yıldırım düşüyor
kahve çarpıntısına veda ediyorum
yaramı kamçılayan portakal ağacında

(bize yakışmaz boş şarjöre silah doğrultmak
biz yamyam mıyız sizi gelip parçalıyacağız
bizi 'insan' olarak kaale almış Yaradân
yaramı kamçılayan portakal ağacında
hiç hoş değil boş şarjörle nöbet tutmak)