Yelki'de Şiiri - Hasan Okursoy

Tüm renklerin kökü kaldı köyümde
çok düşündüm
urgan izini kuyu bileziğinde
suyun aynasında kuşlara öykündüm
akşam telaşlanmıştı küçüklüğümde

işte bir anım
dökülüverdi konuştu önümde
orada kaldı çocuk bakışım

yaşlandık şimdi İzmir’de
ne söyler kalan yıllarım
akşamı okşadıkça yorgun sesinde

burası Yelki
yelinde boğuşur akşam
herkesin bir yarası olsa da içinde
büyür ihtişam
kalır yüzünde

zaman zaman dokundu gülün dikeni
biz unutsak da
kocadağ dalgınlığı
bizde bıraktı
üşüyen yalnızlığı

burada tüm mevsimler dostumuzdu
bahar yazı sonbaharı uğurladı
kış da bizden ayrılmaz oldu

yanımda canımın içi
bir yürek
bir rüya gibi yaşadık her anı
bazen karayel uğuldadı
korktuk akşamın çekilince kanı

karşı dağlar tutardı bulutları
camlara çarpıp düşse de akşam telaşı
güneşin batışı büyürdü yazları

burada güneş yağmur ve rüzgar
birbirinden güzeldi
gitmede aceleci değildi yaşlılar
kuru havalar gibi günü beklerdi

ben de kızmadım günden düşene
avundum bakarak güne

kuşların sesi gibi uzaklara
bir gün gideceğiz
kırılıp akacak cam gibi su gibi
ömür bitti diyeceğiz

bahçemizde ne varsa? sarsın
uyan güzelim
artık kim arar bizi?

arkamızda olsa da bir yıkım
kalan izimizde
belki okunur yazım

bizde üşürken zaman
böyle essin dursun bu rüzgar
savrulsun kırıntılarımızda kalan

şimdi olsa gençliğimizdeki terim
ben böyle sitem eder miyim?
patlar dalım
bu karayele pabuç bırakmaz tabanlarım

fakat toprağın koynunda gülüm
incecik bir sessizlik örtünce üstümüzü
soğur kalır yorgunluğum

kalk gülüm
karayel bizi vurmadan yere
hükmümüz geçmez o güne
çıkalım yalnızlığımız düşmeden yola
yaşayalım bu anı doya doya

kalırsam bir gün burada senden ayrı
canım çiçeğim zeytin tanem
zehir olur her gün bana

gördüklerimiz sonsuz
kalacak arkamızda
kalk gülüm
bizde bitince ömür
kalan ne varsa üşür
ne gıncırgaş kalır ne bayram
yine gıcırdayıp durur o meydan