Bir anne yavrusuna olan sevgisini
Nasıl anlatır ki bilemem.
Şairlerin dediği gibi sözcükler kifayetsiz kalır.
Ama tek bir cümle vardır eskimeyen
Kullandıkça değerini yitirmeyen
‘’Seni seviyorum.’’
En sevdiğin renk nedir? dediklerinde
Kırmızı derdim.
Kırmızı dudaklarımla kocaman gülümseyerek.
Benim rengimdi kırmızı.
Çocukluğumun güzel anılarıydı kırmızı.
Bukleli saçlarımın arasında ışıldayan
Öğretmenim ne olur geri gel.
Bizleri burada sensiz,sevginden yoksun bırakma.
Biliyor musun? Her gün okula geliyoruz.
Sınıftan her girişimizde sanki kokun doluyor içeriye
Geldin sanıyoruz,ama bakıyoruz ki yoksun.
O zaman hüzün kaplıyor yüreğimizi, gözlerimiz doluyor.
Çanakkale destanı dediler adına.
Türküler söylediler,ağıtlar yaktılar gidenlerin ardından.
Onlar,dönmeyi düşünmeden yürüdüler düşmanın üzerine.
Bir adım bile ileryememesi için,bir kale duvarı gibi dikildiler.
Azgın suların çarpıp geri döndüğü set misaliydiler.
Vermemek için ana toprağını,tek bir karışını,tek bir taşını
Ben Numan Konakçı’yım.
İlk ve son görevimi yaptım Diyarbakır’ın Bismil İçesi’ne bağlı
Bahaki Köyü İlköğretim Okulu’nda
On bir aylık evliydim.
Eşim Ayşe Konakçı’yı tayinle getirmiştim yanıma.
Dört aylık da bir kızımız vardı.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!