Yel Ve Sel Şiiri - Yahya Yahşi

Rüzgar önce restini çekiyor bulutlara ufuklardan,
Gökyüzünün açık tualinden siyaha dönüş var.
Yorganını çeker gibi görünüyor kocamış dünya.
Toprakta gizemli bir koku bereket sancılarından.
Yer ve Gök tatlı kavgasında,Şimşekler hırçın,
asiliğiyle uzanıyor dört bir yana.
Yıldırımlardan tokatlar iniyor yer yer.
Şu karşı tepenin yamacında,
tarihi seyre dalmış bir ulu çınar son duasında...
Asırlık kolları uzanmış dua edercesine semaya.
Şu komşu Muhacir evinin şımarık ustasının elinden çıkmış,
şarlatan çatısı son yalvarışta..
Bir yanıda Rüzgarla oynaşmak istiyor.
Ve kiremitler horon edasında bir bir yeri öpüyor.
Ve derken musluklar açılıyor göklerden son sürat.
Uzaklardan feryad-ı figan insan ve kişneme sesleri,
Fırtınayı kesiyor sarı bir yağız at...
Şükre uzanan eller yalvarış döngüsünde,
Damlalar düşer düşmez katılıyor yer kürreye,
Toprak hasretini ble dindiremeden,
Gözyaşlarını veriyor coşkun akan sulara.
Taş,toprak,Ağaç,insan Ne varsa kaplıyor sele,
Bu şehirden yüreklerde yangınlar büyüyor,sinelerde elem
Geriye acılar kalıyor.sokaklarında siyaha kaçan matem