Yeğenim Şiiri - Fatih Konuk

Bir kurban daha verildi ölüme
Ablam gitti şimdide yeğenim
O da gitti sonunda gideceği yere
Ama erken vakitte gitti gideceği yere

Daha kokusunu koklayamadan,
Daha kucaklayayıp öpemeden,
Daha anne,baba diyemeden,
Azrail canını aldı yeğenimin

Yerlerde sürünüp apalayamadan
Daha oyuncaklarla oynayamadan
Daha onu sıkı sıkı saramadan
Ecel kapısını çaldı yeğenimin

Dünyaya gelmesiyle gitmesi,
Gözlerini açmasıyla kapaması,
Nefesini almasıyla vermesi
Bir oldu yeğenimin
Topraklar bedenini sardı

Ana kucağı göremeden
Ilk lokmasını yiyemeden
Ilk elbisesini giyemeden
Beyaz kefen giydi yeğenim
(doğmadan ölen yeğenimin anısına)