Yeğen Muhittin Şiiri - Osman Bulut

Hızlı davransan da emmin de yükü,
Az buçuk gemiye yükledi yeğen.
Hatırında ne varsa eski püskü,
Hepsini çıkına ekledi yeğen.

Ne babayı bekledin ne anneyi,
Tanıştırdın ölümle o haneyi.
Devirirken sen elli dört seneyi
Emmin altmış yılı hakladı yeğen.

Ahmet’in peşinden sendeymiş sıra
O da senin gibi bir bahtı kara.
Azrail üç yıllık aradan sonra,
Sülaleyi yine yokladı yeğen.

İki bin yirmi dört, temmuz on sekiz
Silaha sarılır sefil bir aciz.
Yüz sene silinmez asfaltta o iz,
Sanma su aklayıp pakladı yeğen.

Kaldı ortalıkta bak iki çocuk,
Hayata küs, dargın; dünyaya soğuk.
Yavrunu emanet ettiğin mahluk,
Seni can evinden okladı yeğen.

Ayaktaydı halk İsalı köyünde,
Halan da teyzen de emmin, dayın da.
Acı haber sıcak temmuz ayında
Kalpleri dondurup şokladı yeğen.

Annen, eşin en çok gözleri dolan,
Ağlayıp sızlayan, sararıp solan.
Yine de ölene oluyor olan,
Kırbaç şakağında şakladı yeğen.

Muhittinsiz bırakıp o garibi,
Adaşın dedene kavuştun tabi.
İhtiyar babanın yaralı kalbi,
Kim bilir kaç defa tekledi yeğen.

Biliyoruz yerde kalmaz akan kan
Güneş yüzü görmez canını yakan.
Vefasız dünyanın barut, kan kokan
Havasını son kez kokladı yeğen.

Baban, kardeşlerin, sen, ben beraber,
Yamaçlı'da az mı salladık keser.
Ölüm her muhite uğrar, bu sefer
Gelip kapınızı tıkladı yeğen.

Gezip dolaşmaktan zalim gurbeti,
Yapamadık emmi yeğen sohbeti.
Uzattı Azrail ecel şerbeti,
Bardağı başına dikledi yeğen.

Dilim sustu gücüm yok dahasına,
Topu attım adalet sahasına.
Dünya duydu gördü can pahasına
Çektiği acıyı sakladı yeğen.

Osman emmin der; “git uğurlar ola”
Halil emmin ile dolaş kol kola.
Vadesi gelenler düşüyor yola
Bu işte kim kimi bekledi yeğen.
20.07.2024
ADANA