Yeğen Şiiri - Erdal Yeni

Azrailden korkan, riyakar insan
Aslanı, çakala boğdurur yeğen...
Eylülden haberdar, olunca nisan
Gülleri, toluya kırdırır yeğen...

Gözlerin derinden, manalı bakar
Dostunu kucaklar, düşmanı yakar
Harbi delikanlısın, hem de vakar
Her yanın pusu, dikkatli ol yeğen...

Kapına gelene, sakın ha vurma
Garibi koru, gönlünü hiç kırma
Kalleş biriyle, saffını kurma
Akrebin ikramı ağı'dır yeğen...

Dere bulanıkken, girmeyip bekle
Sel geçilir mi, sal diye elekle
Yaradan'a sarıl, bütün yürekle
Allah dilerse, su durulur yeğen...

Kartallar tek uçar, kargalar sürü
Allah seninle, dik başını yürü
Karnı token hırlayan, itin biri
Aç kalıp paçana, sürtünür yeğen...

Sanma ki, zemheri, dört mevsim kışlar
Zamanla yerine, oturur taşlar
Eğilmez sanılan, kibirli başlar
Gün gelir önün de, bükülür yegen...

Çak sinene öfkeyi, akmasın pası
Elbet gelecek, her şeyin sırası
Kartala çarpan, o" eşşek arısı
İğnesi kökünden, sökülür yeğen...

Hak yiğide yükler türlü cefayı
Unutma düştüğün hiç bir vakayı
Nankör, sayende sürse de sefayı
Gün gelir, hesabı sorulur yeğen.
Sonun da, kalemi kırılır yeğen...

23 / 10 / 2017