Yegane Dostum Şiiri - Zennehar Yılmaz

Arıyorum senle açan sabahları Şekersiz içtiğin çayına tat katmayı Gözümde silinmeyen bir özlem Arıyor simanı duvarlarda gözlerim Kulaklarım sesini işitir duraksamalarda Yanına sokulup elini tutmak vardı ya şimdi Hani parkta oturup sen çay ısmarlar ben kahve Yudumlarken çekiştirdiğimiz sitemlerimiz vardı ya Hastalandığımda koşup geldiğin gün Şifalı ellerinle bana çorba kaynatıp içirdiğin zamanlar Çocuklara tuzsuz makarna aşkım benim Benim telaşımdan tuzu bile unutmuş koymayı makarnaya Seni seninle yaşamakta güzel seni seninle özlemekte Haykırışlarımız vardı Çoruh kenarında akıntılara bıraktığımız Her güne bir özlem dayadığımız susuzken suları akıttığımız İnfilak olmaktayken soluk olmayı öğrendik beraber Ne korkular çektim habersiz kalıp telefon açılmayınca Yüzlerce kez çaldırıp dayınlara bile haber verdiğim Neredeyse polis çağıracaktım o günkü korkumu unutmadım Senin soluk alışında ben yaşıyorum sanki seni öylesi seviyorum Pikniğe gittiğimiz an vardı ya resimler çekinmiştik hatıra kalacaktı Çeken resimleri vermedi demek ki onunda özlemi vardı bizim gibi dostluğa Doğum günümü ilk kutlayanda sendin canisi o gün ki mutluluğumu unutamam Bir hırka almıştın bana gülkurusu eşimde kazak almıştı kızmıştım ona Senin aldığını çıkarmadım giydiğim için eşim çok kıskanmıştı Bizim hediyemizin değeri olmuyor deyip senin elinin değdiği her şey anlam Senin sözünün değdiği söz mana kazanıyor can ötesi sevgili İçinde dolan sancısına aldırmadan tebessümünü kaybetmeyen teksin cansın Kapılarda gözlenen bir dost yüreğime yer edip bende hayat bulan Senin gibi bir kulu doğurup can bulun bedeninde Şükrüm yaratana sana can verene senin canını bedende yeşertene Seni doğuran o bedene dualarım razılığım iyi ki varsın yegâne tek yüreklim Sanki tüm iyilikler bir bedende toplanmışçasına Tüm insanlara uzandı elin gözlerinde sözlerinde birikimlerin Senin hayranlığında benim özlemim hasretim kelimelerim eksik yetersiz Seni anlatamıyor sözlerim gözlerimin içine bak kalbimde gör ışığını bide nem…YEGANE TEK DOSTUMA