Yediverenler Şiiri - Abdulkadir Karataş

Dokunur bu çığlık; yoksul, yabansı
Uğultular kopar gül ormanında.
Tamtam çığlıkları, vahşetin dansı,
Sabırla sınanır şimdi can Bosna!

Bir kuş havalanır ve tetik düşer,
Düşer gözlerime hüzün bulutu.
Mostar Köprüsü'nde asılır düşler,
Düşler bile çocuk, seni unuttu...

Sensiz kuruluyor yeni bir dünya,
Tarlaları ölüm, hasadı nefret.
Yaşın varmamışken henüz altıya,
Dizildi önüne dağ gibi ceset.

Oysa bir iklimin çiçekleriydik.
Kılıçtı kanımız, sığımazdı kına.
Yürürdük güzele başlarımız dik,
Babana kıyanlar şahittir buna!

O iklimde sevgi adı Yunus'tu
Mecusiye kucak açan Mevlana,
Zindanları mektep yapan Yusuf'tu.
Ya bugün yakılan, yıkılan Bosna! ..

Bosna bir yetimin son ağlaması...
Yeşermeye durdu yediverenler,
Üstümüzde Edebali duası,
İmanı hangi güç, ne ile yener?