Yediveren Gülüm... Şiiri - Mehmet Arslan 3

Gönlümün bahçesindesin,
Yedi veren gülüm benim,
Yaşam kaynağı gülüşlerin,
Yaratılış gayem gözlerin,
Güldestesi gül sevgilim…

Keder düşmesin yüzüne,
Yüzün yansır gönlüme,
Kederin vurur yüzüme,
Senin derdin, benim derdim,
Gül yüzlü kaderim benim…

Yüzündeki saflık mabedim,
Çatık kaşların matemim,
Dualarımda tek hacetim,
Rüyada bile sana hasretim,
Dillerin ömrümün bestesi benim…

Ne kadar mütevazisin aşkım,
Sessizliğin yaralar kalbimi,
Hep gül sen ceylan bakışlım,
Sevdikçe seni, seviyorum Rabbimi,
Geceler sensiz matemim benim…

Ben doğuştan sana yardım,
Mazimde, atimde, sen vardın,
Damarımdaki asil kandın,
Şems gibi bende sana yandım,
Güneşlerdeki ateşim benim…

Sensiz anlarda yanar tüterim,
Kalıbına dökülür, erir biterim,
İstediğin biçimde şeklin olurum,
Gönülden gönüle yol bulur giderim,
Sana çıkar bütün yollarım benim…

Bu aşkının özlemi sarıyor beni,
Hasret ateşi yakıyor bedenimi,
Vermeden dünyada son nefesimi,
Rabbim vuslata erdirsin beni,
Bitmeden bu dünyada günüm benim…

Levh-i mahfuzda yazılanımsın,
Ruhumda ruh, kanda canımsın,
Ben bir elmayım, diğer yarımsın,
Dünya ve ahrette benim karımsın,
Cennettede sensin tercihim benim…

19 Mayıs-2002