Yediveren Bir Kışa Sürüyorum Kendimi (De ...

Her şey bu kadar kolay olsaydı eğer, canımın her yandığında sallar kılıcımı koparırdım katilimin ellerini. Olmadı... Şimdi saklanıyorum karanlık köşelerde. Sessizce şarkılarımı söylüyorum. Katran karası geceler, güneşi boyarken akşam üzerlerinde, ben daha bir ağlamaklı karşılıyorum geceleri.

Şimdi ben, yine köşemde saklandım ve seni izliyorum umarsız. Sen!

Git desem?

Anlık karalamalardan...

Hayattan bana geri kalan sadece bu galiba. Elimde avucumda tuttuğum, yokluk. Senin boş bıraktığın yer. Dolmuyor…

Su yerine oluklardan akacak olan ne? Yalnızlığın tadına alışmışken dilim, güneşi boyayan katran sularımı da esir alacak diye tüm ürkmelerim.

Korkmak! Üzerime yapışan bir yafta, çıkmayan bir elbise, gözlerime ebediyete kadar kalacağını söyleyerek yerleşen bir perde gibi.

Yediveren bir kışa sürüyorum kendimi. Buzların arasında yeşermeye çalışacak bir yüreğe su arıyorum apansız, düşlerimde. Filizlendikçe yüreğim, bir buz kesiyor damarımı. Kanıyorum…

Ölüyorum…

Sensizliğe sürgün olduğumdan beri ölüyorum.

Gelsen! Diyorum...

Gelme!
Her an kulağında sesimi duysan da gelme. Sensizliğe alışmışken yüreğim, varlığının ağırlığında bırakma beni. Yorgunum…

Sustuklarıma sayarım tüm duyduğum çığlıkları. Gömerim onları kendi bağırmalarımın arasında toprağa. Sonra, onları büyütürüm senin yokluğun yerine. Sürgün dallarını, diktiğin ağaçlara sardırırım. Nefes almasın senden kalan tek bir hücre bile. Kendimle birlikte seni de, sürgün ederim ölüme.

Huzur!
Nerede?
Yok.

Yokluk… Alıştım.

Varlık… Bilmiyorum.

Aslında, hiçbir şeyi bilmiyorum. Kendimi, seni, onu, sevmeyi, kaybetmeyi, kazanmayı, yaşamayı hatta. Gitsem mi buralardan?

Bu kez, ben sürüyorum kendimi hayattan. Ardına kadar açık kapılar. Gelişini beklediğim günden bu yana. Gelmedin, gelmeyeceksin. Gelme de…

Gitmeye, sürülmeye alıştım. Şimdi yine aynıyım. En büyük vedamı sunuyorum hayata şimdi.

Elveda!