Yediveren Şiiri - Celal Hikmet

gözyaşlarımla ıslattım kaldırımları yine
ellerinin teri titretti yüreğimin etini
bu kadar koyu değildi aslında gökyüzü
bu kadar yabancı değildim ben kuşların uçşuna
esişine rüzgârın
ne oldu da böyle oldu bilmiyorum
yakalamak için koşuyordum bindiğin gemileri
düşmemek için tutuyordum elini
çiziyordum resmini görmediğim düşlerin
seni seviyordum hiçbir şeyi sevmediğim kadar
ne oldu da böyle oldu
bilimiyorum
senin yokluğun belki yıprattı gözyaşlarımı taşıyan bulutları
belki de ben ölmeye başladım günden güne
toprak çekmeye başladı ayaklarımdan
ruhum içimden çıkmaya başladı
ne oldu da böyle oldu bilmiyorum
ölüler ölmezler bizim buralarda
ama ben
senin yokluğunda her an geberiyorum
tırnaklarıma çamurlar doluyor
ellerim hissetmez oluyor saçlarımı
gözlerim
hani senin yüreğini gören o kahveler
çekiliyorlar yılanlar gibi kovuklarına
haykırıyorum yaratıcıya
daha zamanı değil
ecelim gelmedi daha benim
ver ruhumu geri
ben daha bir çocuk büyüteceğim
ben daha anne olacağım
rahmimde yetiştireceğim ışıklı düşleri
ver ruhumu geri
ver de kurutayım yârın rahminde
ver de bir çocuk da o büyütsün
yaşanmamış sevişmeler niyetine

celâl hikmet
16503 çkale