Yeditepe / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

YEDİTEPE

Gün şiire doğmadan yürüdüm sahilde
Erguvan ağaçları Yeditepe’de şen
Ben; ıssız sokakların yalnız kelime avcısı
Banklar minder, örtün üstüne Ay’ı çocukların,
Örtün çocuklar üşümeden.

Çiğ taneleri her günkü misafir
Usuldan esen meltem alır götürür ıssızlığı
Karanlıkla beraber; tan ağarır.
Açıklarda bir gemi; şehrin çil horozu
Uyanın insanlar sabah oldu!..
Diye bağırır.

Boğaza demir atmış Kız kulesi
Boğaz;
Şu beline ibrişim köprüler kuşanmış peri kızı
Billur sular gelir Karadeniz’den,
Gider Marmara’ya
Havada gümüş kanatlı martılar süzülür
Yarış içinde yunuslar bir oraya bir buraya
Haliç daha uykuda mı bilmem
Ama insanlar uyanmış katmerli belaya
Vapur bir sağa bir sola ninni söyler sallanır
Denizden doğar güneş, canlanır minareler
Yeditepe, yedi kere allanır pullanır.

Tramvaylar gelir gider
Vagon vagon insan taşır
Otobüsler, minibüsler
İnsan ekmeğine bu kadar mı zor ulaşır
Boğazın yosun kokusu bulaşır insanlara
Ama boğaz dışarıda yalınız, işçiler fabrikada
Tıklım tıklım merdiven altları
Göz görür, kulak duyar, eller harıl harıl
Ne olurdu çocuklar parklarda oynasa
Bir çocuğun çalıştığından ne olur?

Bazen yol kenarlarından
Taş-toprak toplayasım gelir
Götürüp satasım; zengin olasım
Evlere Çuval çuval altın dağıtasım…
Sonra bütün çocukları alıp doğru lunaparka.
Her söylenen doğru olmasın tamam.
Tek taşı toprağı altın olaydı bu masalsı şehrin
Yaşamak ne kolaydı

Alaaddin lambayı getir!

Mart-2013