Yedionbeş treni Şiiri - Kemal Eyüpoğlu

Yedionbeş treniyle yıl oldu
Yoluma yol, dertlerime dert kattım
Giderken dağıttım sevdalarımı
Dönüşte, topladım heybeme attım.

Sekizbuçuklarda döndüm evime
Çoğu kez yemeden, aç açık yattım
Yedionbeş treninde sen yoktun
Kırdım kalemimi, artık sakattım.

Utandım, sıkıldım insanlığımdan
Yine sende buldum, saklanacak in
Demir tekerlekler hala dönse de
Sen yoksun, olsanda beni bilmezsin.

Niye sevdim seni, ey çirkin hayal
Peşinden koşmaya musallat oldum
Kimse de bilmedi benim derdimi
Vagon vagon, peron peron kahroldum.

Hergün aynı saat çıktım sefere
Umarım, bu raylar beni unutmaz
Yolda beklese de, yavaşlasa da
Bir günün yerini başka gün tutmaz.

Gidiş ve dönüşler iz yaptı bende
Mersin kalkışyeri, varış Adana
Sanki seni sevdim tiryakin oldum
Her sabah erkenden koşturdum sana.

Yoldan değil, senden muzdaripliğim
Sayfalar karardı, kalemim yasta
Ne desem söylesem hepsi nafile
Kelimeler yorgun, cümleler hasta.

Farkına varmadan ne sen ne de ben
Bu tren sonunda kaçıp gidecek
Yıllarımı bir bir sorguya çekip
Eski defderleri açıp gidecek.

Herkes ölü diri, yoldan dönecek
Yedionbeş birgün bensiz gidecek
Yolcular vagonu doldurmasada
Yokluğumu kimse farketmeyecek.