Yedinci Vagon(İstasyon Mahallesi)

İstasyon Mahallesinde
Sustu tren çığlıkları
Sen sustun;
Ben sustum
Üstelik aşk sustu
Oysa gözlerin hiç de öyle söylemiyordu.

Önce denizi yabancılaştı bu şehrin.
Sonra senin deniz gözlerin
Sözlerimi susturan gözlerin
Hani gelen o son trenin
Yedinci vagonuna binip de gitti

Yani şimdi senin anlayacağın
Temmuzlar hep sevimsiz geldi bana
Yedi dünya bir araya gelse,kimin umurunda
Birinde sen olmayınca
Yedi iklimden yetmiş yedi çiçek gelse
Hangisi avutur ki senin yokluğunda.
Yedi düvel zindanları yakar mı canımı bundan daha fazla.
Ama senin yanındaysam dünyanın en rahat insanı olurum
Yerin yedi kat altında da.

Aylardan temmuzdu
Ve temmuzun yedisiydi işte
Yavaş yavaş yaklaştı istasyona tren
Sen yedinci vagona attın adımını
Gitmeyi hiç istemeden
Ardında martılar sustu
Sahilde dalgalar sustu
Gözlerin gözlerimle uzun uzun konuştu
Sonra seni götüren tren uzunca bir çığlık attı
Ardından İstasyon Mahallesi
Sonra bütün aşıkları bu şehrin.
Önüne atılmak istedim seni götüren trenin.
Sonra baş rolünde oynadık ikimiz
Gözlerimin önünden geçen filmin.

Önce denizi yabancılaştı bu şehrin.
Sonra senin deniz gözlerin
Sen gittin, beni unutulmuşlara ekledin
Çok değil budan bilmem kaç zaman önce
İstasyon Mahallesine gelen o son trenin
Yedinci Vagonuna binip de gittin.

Ankara/Şubat-2006