Yedinci Cüce Şiiri - Erdoğan Sarıgül

yağ satardım
ben çocukken
bal satardım
gök dedeye kızıp
ağladığında
bulut nine
hep camdan bakardı
o arap kızı
karanlık gecelerde
ceplerime doldurunca
ayı yıldızı
bendim loş mahallemin
en usta
güneş hırsızı

kağıttan gemilerim vardı
ben çocukken
dalga tayfun dinlemeyen
pamuk helvasına sarardım hayallerimi
daldırdım mı
bahar kokan toprağa
nisan ellerimi
tanrı çiçeklerle öperdi
çiğ damlalarıyla nemlenmiş
çocuk gözlerimi

çift tabanca taşırdım
ben çocukken
tom miks arkadaşımdı
çelik bilek
profesör
rodi
zagor’un baltasıyla döverdik
mahalleyi basan
zorba serserileri

gökyüzü masmaviydi
ben çocukken
manyak bir yeşil
erik dallarında
kuzukulaklarının tadı
hala damaklarımda
hala kanamakta
çakırdikenlerinin yaraları
bulutların kucakladığı dağları
ceylanlar dolanırdı
avcılara inat
kırlangıçlar resim çizerdi
rüyalarımızda kanat kanat

derme çatma
bir kulübeydi evim
ben çocukken
çatısından buzlar sarkardı
belki şaşıracaksınız ama
o zamanlar kar da yağardı
tahta çantam kızak
kardan adamımın boynunda
çocukluk annemin ördüğü
rengi bembeyaz kazak
çığlık çığlığa süzülürdüm okuluma
yamaçlardan
uçarak

kış gecelerimin
gizemli süsü
odun sobasının
sıcacık yüzü
gaz lambasında
alaattin’in devle öyküsü
kahveler sürülürken
mangalda küle
babamın donuk bakışlarında
gurbet türküsü

bir rüyada yaşardım
ben çocukken
büyüdüm
şimdi bir masaldır
anlatıyorum çocuklarıma
sahi
pamuk prensesin
yedinci cücesi
yaşıyor mudur
hala