Yedinci 17 Ağustos Şiiri - Burhanettin A ...

(Unuttuk Artık Her şeyi)

Doksan dokuzun sıcak yazıydı
On yedi Ağustosa vardığında takvim
Sıfır üç sıfır ikiye kilitlenirken yelkovan
Uğultuyla, topyekün üşüştü felaket kurşunları
Bellekler burgulandı milim milim
Viran küllerle savruldu batı yakası
Külliyen sökün etti zamanın intikamı
Hayatın anlamı baştan sona sorgulandı
Ezelden ebede.

Hazindir,
Tablo çok çarpıcı bugünlerde
Sanki hiç yaşanmamış, bizi yere sermemiş âfat
Ne kimseler ölmüş, ne de mutsuz değil kalanlar
Hiç mi ders alınmayacak?
Nefislerden nasıl da taşıyor duyarsızlık
Bu kadar da olmaz cinsinden
Adeta tersinden okunuyor her şey
“Hafıza-i beşer nisyan ile malüldür”
Boşuna söylenmemiş zahir.

Hani,
Ne oldu heyecanlı hamasi nutuklar?
Nerede enkaz üzerinde gürleyenler?
Hangi hazanda yok oldu cek’ler, cak’lar?
Çıkın ortaya umut tacirleri
Fena sobelendiniz, bilesiniz
Belgelendi beceriksizlik ve maharetiniz
Uçup gitti bol kesenden dağıttığınız boş sözler
Dibine ışık veremeden eridi mumdan vaatleriniz
Daha makam otonuzun kapısı kapanmadan
Yele, toza karışıp üryan oldu umutlar.

Ey etkili ve yetkililer!
Hiç dikkatlice baktınız mı?
Gece ayazında parlayan korkulu gözlere
Okudunuz mu çaresizliği?
Sildiniz mi feryadın kuruyan gözyaşlarını?
Ne ile sardınız onmayacak yaraları?
Cevap mı? Koskoca bir hiç
Buraya kadarmış hayal yolunuz.

Ah! Gariplikler şampiyonu ülkem
Vah benim çilekeş, cefakar insanım
O kadar hızlı akıyor ki zaman
Değil dünü, sabahı unutturan ihanetler
Eğlence üzeri şamata ekranlarda diz boyu
Bohçalanmış gözlerden, acı gerçekler
Acaba unutmak mı istiyoruz her şeyi?
Sanki hayatın acımasızlığına nazire yaparcasına
Bilemiyorum,
Ama şunu bilirim ki
Unutup sildik beyinden kareleri
Sırayla, tek bir iz bırakmadan ibretten.

“Unutmayacağız” kelimesi,
Öylesine boş ve anlamsız ki şimdi
Neleri unutmadık geçmişte
Selam vermez, verileni almaz olduk
Belki borçlu çıkarız telaşından
Yazık, çok yazık.

Ne hale getirildik sonunda
Görün ağalar
Yine söylenecek uyutmak için ninniler
Kurtaracaklar(!) hayalleri hayalden
Sormalı şimdi,
Tutabilirler mi umut bulutunu yürekleriyle?
Bent olabilirler mi hüzün sellerine?
Ne gezer, heyhat!
Duyar gibiyim “hayır” inlemelerini
Kem küm teklemeleriyle boğazlar düğümlenirken.

Aşamazlar ki beceri ve maharet çıtasını
Düşler bile, bir an olsun gülümsetirken
Ne hükmü olur çatısız vaatlerin
Kim, nasıl sığınabilir?
Gerçeğe toslayınca yer ile yeksan olan
Sahte, temelsiz kumdan kalelerinize.
Ne kadar güvenilir?
Daha rüzgar esmeden devrilen
İskambil kağıdı sözlerinizin andına.

Hala yanıyor için için
Yarınsız yüreklerdeki ateşler
Üşenmeden elem üfürüyor zaman
Deliyor sessizliği umarsız feryatlar
Yol tutuyor bilinmez hedeflere
Karanlık çöküyor hasretin bedbaht damarlarına.

Hiç serinlik düşmüyor gözlere
Esrara bürünmüş hayaller seçilmiyor
Silinmiş “yarın” sözcüğü dillerden
Her an kâbus, hep karabasan
Geceyle başlayan her yitik gün
Acımasız naralarla göz kırpıyor
Umarsız, karanlık sabahlara.

Çilekeş, kederi yorgun insanım
Hep unutulmak, hiç hatırlanmamak kaderin
Elvermiyor yarınlar metanetine
Hak mıdır sana giydirilen vefasızlık?
Ne zor şeymiş sahipsizlik Allah’ım!
Yok ki arayan soran, geçtik dost elinden
Hangisine daha çok yansak?
Bilmiyorum, üzgünüm, yangınım ezelden.

Ah benim çilekeş insanım,
Ağlarsa analar ağlar
Bir de bu fakir, çile ortağınız
Gerisi ne mi olur?
Yalan ağlar, yalan bağlar
Bizimdir kalan sağlar.

Geçen yedinci on yedi Ağustos bu
Unuttuk felaketin haddini, hududunu
Bir şey ifade etmiyor rakamlar
Âhım bin bir tepeden yağıyor
Öyle gaflet ki, bilemedik ders almayı
Her an ziyaret edecek olan ibretten
Boşlukta inliyor hırçın feryadım dostlar
Sol yanımdan yaman esiyor arsız rüzgarlar
Aman vermiyor yüreğime çöken yanardağ
Sönmedi, sönmeyecek harap sızılarım
Yok ki kanadımız, uçardık belki umuda.

Şunu iyi biliyorum
Söndürmeyeceğim ibret meşalesini
Unutturmayacağım duyarlı yüreklere
Haykıracağım semaya
Hatırlatacağım ömrüm oldukça herkese
Ağlatacağım nadan gönülleri
Siz de ey insanlık!
Unutmayın, asla unutturmayın
Susmayın.

(17.08.2006)