Yedikule II Şiiri - Necdet Uçan

bu kadar erken olmasa da
biliyordum
gidişin sonunun nereye varacağını
yüklediği sorumluluğu
ama
bir an
bir anlıktı her şey
o an
ne bildiklerin
ne sevmelerin
ne yaptıkların faydasız
yetemedim
daha fazlasını kaldıramadı yüreğin
dayanamadı yüküne dünyanın
nafile uğraşılıyordu artık
anlamsız
son bir umutla
sendeledim
düz bir duvar yetişti imdadıma
tutunamadığım
kanım dondu
canım kurudu
kolum koptu
bacağım fırladı
yüreğim patladı
aklım gitti başımdan
sustum
donakaldım
ve zifiri karanlığında
isyan duygusu
kaybolmuş umutların
çıkmaz sokağındaydım
sanki acelen vardı
yüz üstü bırakıp
dipsiz kuyuya
kurda kuşa attın beni
gönül rahatlığıyla mı
dönüşü olmayana
koca metropolde
vicdanımla baş başa
tek başıma bırakarak gittin
eline ne geçtiyse
sanki başın göğe erdi
ben paramparça
süklüm püklüm
ve kıvranırken acıyla
sen, alıp başını
ardına bakmadan
selam bile vermeden
hızla, sorgusuz, sualsiz
ve vedalaşamadan yola koyuldun
anlamsız kalabalıklar
yıkıldı başıma
soluk alamamak ne demekmiş
anladım
yıldızlar yağdı çaresizliğime
serde
güçlü görünme kaygısı
yıkılmama duygusuyla
göz kapaklarımda
ağır bulut kümesi
içim sağanakken
nafile sığınacak liman aradım
sessizce
her şeyden habersiz
ve umarsız
en azından o gün
beklemiyordum açıkça
çok kötü şaka yaptın
en iyi zamanında şaşırttın
oysa ne kadar da umutlanmıştık birlikte
hayaller bile kurmaya başlamıştık
daha zamanımız var sanarak
hazırlıksız yakalandım
sobelendim bir akşam üstü
oysa
sona gelinmişti
direnişin tükenmişti
yüreğin atış ritmi
bülbülün ötüşü susmuş
içimde açmaya dönen
goncalar solmuştu

Haziran 2021