Yediğimiz Tokatlar Şiiri - Ali Gökhan Cihan

Biz dayak yemeye doğarken başladık
Neremize geldiğine bakmadan, önemsemeden
Belki doğarken kıçımıza
Belki de okuldayken suratımıza
Fark vardı aralarında, küçük bir fark
Yaşadıkça anladığımız ya da anlamadan kaldığımız
Yıllar geçtikçe can yakıyordu
Hem de yıllara bağlanmış artmaya devam ediyor
Doğarken yediğimiz şaplak yaşamaya katmaktı belki de
Ya ölürken Azrail’ in attığı
Yediğimiz en okkalı ya da Osmanlı’ nın en kralı
İnsanın dünyasını değiştirecek kadar
Büyük ve bi o kadar anlamlı
Hayat boyunca yediğimiz işkencelere
Yeter demesini bildirendi Azrail’ nki
Çünkü kendimize gelemeden süren yaşamın
En kısa zamanda bitmesi içindi
Aslında en büyük dayağı
Ne babamız ne de hocamız atmıştı bize
En acısını biz attık yaşantımıza
Kendimizi hiçe sayıp saygıyı yitirerek
Sevdamızı konuşmadan kapattık
Her yeni açtığımız temiz sayfaları
Ne kirletebildik yanlışlarla sonuna kadar
Ne de çizebildik aşklarımızı çiçeklere benzeterek
Bir gün sonuna gelindiğinde ise
Susup bekledik Azrail’ i
Sanki kendimize hiç tokat atmamışız gibi.
Ben hala kıçıma tokatı atan doktoru arıyorum
Hayata bağlarken beni,acısını ömür boyu yaşıyorum.