Yedi Tepeli Şehir Şiiri - Zehra Nuran Akkuş

Sana ne oldu be kuzum uzaktaki sevgilim İSTANBULUM
Seni hep sevdim sadece sevdim
Bir türlü baş edemedim yaban ellerle
Koruyup gözetemedim
Geçen yıllarla hep üzüldüm
Gri akşamlar olup gözlerimden süzüldün
Yoruldum hasta oldum
Kaybolmuş sokağım.ağacım,Yoksulum...

Üstünden köprüler bir geçeden öbür geçeye
Altında tüneller ışıklı vagonlarla
Kafa tutup mesafelere
Ne hız diye düşünürken
Başka bir İstanbul'du aklımdan geçen

Gördüm ki hiç kimsenin haberi yok hüzünlerimden
Ne banliyo trenlerimden
Ne cam kenarı keyiflerimden
Önümden koşar adım geçen bahçelerimden
Balkonlardan sallanan ellerden

Yorgunluğuma yenik düşüp
Bir sonraki istasyonda uyanırken
Mahçup telaşlı hallerime
Kendi kendime gülerken
Bir başka seyri seferdik seninle İSTANBULUM

Yüreğimde saklı anıların burukluğu ile
Tırmanırken gökyüzünün aydınlığına
Anladım ki!
Ben seni gözlerimle yakalayıp
Martılarla selamla malıyım

Vapurlarını özlüyorum şen şakrak
Bir çay sıcaklığında bir simit tadında
Kıyılar bir merhaba uzaklığıyla
Kucaklaşacak korkuyorum
Ortasından deniz geçen şehir kaybolacak

Sen bir masaldın İSTANBUL
Hem de en güzelinden yaşanası sevgiyle kucaklanası
Oysaki seni çıkmaz sokaklara hapsedip unutanlar
Hala onlar ki vicdanlarda sorgudalar
Bir yerlerde kaldı mı saklı bahçelerin merak ediyorum

Ne olur bir an olsa bile saklansan bir yerlere
Yedi tepeli şehir
Bir cadı süpürgesine binip takıp seni peşime
Alıp götüresim var
Ne dersin

ZEHRA NURAN AKKUŞ