Yedi Tepe Üstünde, Seyre Dalmış Bir Âhû

Yedi tepe üstünde, seyre dalmış bir âhû
Kucak açmış şefkatle, der ki bağrımda uyu
Ey İstanbul, İstanbul, sen annesin ben yavru
Sen de tattı bu gönlüm, müjdelerle sürûru.
Sen de buldu bu gönlüm, kalbimdeki huzûru.

Daldığım ân uykuya, beni bekler bir rüyâ
İstanbul’da bir rüyâ, İstanbul kendi rüyâ.

Sen dünyâlar güzeli, öyle şeffâf ve duru
Sularda nakış tutan, bin bir desenli ebru
Dinlendirir rûhumu, Boğazın serin suyu
Sen de tattı bu gönlüm, müjdelerle sürûru.
Sen de buldu bu gönlüm, kalbimdeki huzûru.