Yedi Renkli Çocuklar Şiiri - Bahri Yıldırım

Onlar da çocuktular
Yetimdiler Dünyanın gözbebeğinde
Hemde göz göre göre
Herkes kendi göbeğini kesmelidir
Kimilerine göre.
Dünyanın dört bir köşesinde
Ortak bir kader gibidir kimsesizlik
Acıdır küçücük yüreğimde benimde.

Onlar da çocuktular
Öncesinde onlarında maviydi düşleri
Çöktü karanlık omuzlarına
Yoksulluk öldürdü
Güllerindeki güzelim kırmızıyı.
Onlara dikenleri bile haramdı güllerin
Yazanlar böyle buyurmuş yazıyı! ! !

Onlara göre Dünya yemyeşildi hep
Büyükler el ele verip
Karalar giydirdiler
Çocukların yeşillerine.
Ve kıydılar gözlerini kırpmadan
Adı bile konmamış milyonlarca bebeye

Onlar da en çok beyazları severdi
Onlar içinde öyleydi
Umuttu,sevdaydı,gelecekti beyaz
Aşın,ekmeğin,suyun rengi beyazdı
Beyaz atlıların uğrak yerleri olacaktı
Genç kızların düşleri
Olmadı, olamadı oysa;
Bir gün insan olmanın bile
Hesabının sorulduğunu
Beyaz gelinliklerini
Silahlar gölgeleyince anladılar

Ne renktir gözyaşı;
Ateşe mi çalmalı özgürlüğün rengi?
Sular karalar mı giymeli?
Sararıp solmalı mı benzimiz?
Her korkulu sabahta.
Gerçek yüzü ne renktir barışın?

Bana onu göster öğretmenim.
Yönümü ona döndür.
Sararıp solmasın
Hiç bir daldaki yaprak.
Toprağımız kirlenmesin kara lekelerle

Üzülüyorum öğretmenim.
Hüzün veriyor bana
Kahrediyor beni her sabah her sabah
Umutlarımda mor menekşelerin açmayışı.
Kendi tadında kokmayışı çiçeklerin.
Bunu ancak,sen engellersin öğretmenim.
Biliyor musun öğretmenim?
Ben sadece senin bahçende özgürüm.
Sadece sende gerçeğim.
Sadece senleyken
Kendi doğallığında rengim.
Sevginin rengi sensin öğretmenim

Bende bütün Dünyanın
Küçük çiçeklerinden biriyim.
Elinde tomurcuğunum
Büyürüm yüreğinde
Renkten renge girerim.
Büyüt beni öğretmenim
Ben de sana en güzel çiçekleri derip
Yıldızlar toplayıp gökkuşaklarıyla
Yollarına sereyim.
Annem gibi kucağın
Babam gibi ocağın
Sana Dünyanın çiçeklerini vereyim
Yeter,değil mi öğretmenim! ! !