Yedi Mavi Şiiri - Nida Karaman

Bir kafile içimde senin ruhundan almış yolunu
Benden besleniyor öyle büyüyor bulmuş sanki yolunu
Gök rengine bürünse bedenler, bulamaz yine sonunu
Bu kafile kalbini taşıyor, şu cismimin korunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Özlemle çoğalıyor ve sarıyor yaşamımın koynunu
Ve dolduruyor belki bilmeden ömrümün boşluğunu
Bu kafile ellerini taşıyor, şu örtümün ucunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Tereddütsüz bir edayla paylaşıyor huzurunu
Sarılıyor hep mesafelere inat, eritiyor dünya buzunu
Bu kafile gözlerini taşıyor, şu kalbimin nurunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Uğrunda senin hep aşındırıyorum yüzümün yokuşunu
Kızıyorsun bana ama bilmiyorsun cansuyunu
Bu kafile omuzlarını taşıyor, şu yaşımın yurdunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Aldığım her nefes astımla taşıyor kriz kutusunu
Rüya mısın, nasıl getiriyorsun bahar derununu
Bu kafile rüzgarını taşıyor, şu bozkırımın kokusunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Ram oldum, em oluyorsun bunlar aklının oyunu
Her sabah tel tel karıştır bana bozkurt kordonunu
Bu kafile saçlarını taşıyor, şu elimin dokusunu

Bir kafile içimde, senin ruhundan almış yolunu
Elma gibi bir tatla atıyor kutsal boğumunu
Ritim yok oldu, tutmuyor, sen oynadığından beri kozunu
Bu kafile seni taşıyor, şu benli beden ve ruhunu