Yedi Kocalı Perihan Şiiri - Ahmet Yumuşak

Komşumuz Perihan teyze çok hastaydı
Ona bakacak ne bir çocuğu ne torunu
Ne de elinden tutacak bir yakını yoktu
Ziyaretine gittim evinde yapayalnızdı
Her zaman güleç yüzlü neşe dolu bir insandı
Hasta yatağında bakın bana neler anlattı
“Ben hayatı sevdim, insanı sevdim
Mutluluğun peşinden, gitmeyi sevdim”
İlk kocam Halil çok toydu
İlk aşkı ona ben öğrettim
Çekilmez olunca Halil, ondan boşanıp
Bakkal Cemil ile evlendim
O ölünce balıkçı Niyazi’de kısmet dedim
Bir gece teknesiyle gitti balığa,
Aylarca bekledim geri dönmedi
Mahallenin sarhoş erkekleri
Her gece kapıma dayanınca
Ertesi gün ilk gelen Arif’le evlendim
Ayılınca anladım bir hevesmiş onun ki
Kısa sürdü onunla aşkımız
Hayat bu yaşamam gerek
Bir lokma ekmek için evet dedim fırıncı Nedim’e
Yavan ekmek, yavan hayat çekilmez olunca
Ayrıldık anlaşarak, bir ay sonra evlendim
Bende yıllardır gözü olan kasap Necdet’le
Azgın boğa gibiydi ama yıkanmayı sevmezdi
Kokusuna dayandım, bir yıl üç ay
Şoför Ali’ye kaçarken ona el salladım, bay bay
Ali ölünce bir evi kaldı, birde maaşı
Ondan sonrakilerle nikahsız yaşadım inadına
Bu nedenle yedi kocalı perihan derler bana
Bunlar resmi nikahla saydıklarım
Şeytana uyunca evime aldıklarımla
Tatile çıkarken koluma taktıklarımla
Günah dolu bir ömür yaşadım,
Hayat sonsuz değilmiş, çok geç anladım
Yine de gönül ister hasta yatağında
Elinden tutacak bir çocuk, bir eş
Sen sen ol sev seni seveni, sakın bırakma
Seversen bir gül sev, yeter ki senin olsun
Hayat bu kadın erkek fark etmez
Daldan dala atlayanın, birgün ayağı kayar
Sonrada benim gibi, böyle yapayalnız
Günahlarıyla yaşar