Yeni çıkan kitabının imza gününde gördüm bu gün seni, kısacık kestirmişsin saçlarını. Bir şeyler kırılıp döküldü içimde. Sonra küçük bir çocuğun ağlamak öncesindeki halleri gibi, gelip de demirledi dudaklarıma tarifsiz bir hüzün. Darılma ama gülüm, sonbahar rüzgârlarıyla usul usul salınan sazlıklar gibi uzun siyah saçlarından nasıl vazgeçebildin? Hiç söylemedim sana fakat sen güldüğünde, saçlarının her bir teli de sanki seninle birlikte gülümsüyor gibiydi. Ne tuhaf bir sevinç değil mi çocuk? Ne muhteşem bir sevinç değil mi?
Oralarda da soğudu mu havalar? Kırlangıç kuşları da göçtü mü sizin diyarlardan? Hatırlıyor musun ne mücadeleler vermiştim kırlangıç kuşunu tarif edebilmek için sana? Aklıma geldikçe gülüyorum bu gün bile çocuklar gibi. Sen de gülüyorsundur mutlaka. Gül tabi / gül ki / çiçekler açsın yüzünde / dönsün sonra mevsimler / Gül ki / ömrümüzün kara kışları / bahara devretsinler / gülüşlerinle birlikte nöbeti.
Yeşilden kızılın tonlarına doğru dönüyor artık yaprakların rengi. En çok bu mevsimde tuvalin karşısına geçip bir resme başlama isteği coşuyor içimde. Belki de bu yüzden, gözlerinde ve yüzünde sonbaharı taşıyan kadınlara âşık oldum hep. Tıpkı senin gibi kuşum, tıpkı senin gibi.
Şu anda oralarda olmak vardı diye geçiyor aklımdan. Bir anlığına da olsa unutmak vardı kavgamı. Gözlerinin ikliminde savrulup, bir bardak su ile sarhoş olmak vardı ellerinden. Ve elbette gülüm, gelinlik bir kızın yüzünde salınan sevinç ve hüzün gibi, seninle birlikte izlemek vardı Qecresh’de sonbaharı.
Tamamını Oku
