Yedi Kıt'a Şiiri - Enver Özdil

1

Sen söyler yazarsın edebî kıt’a.
O kıt’a söylemez edebi kıta.
Bir masum kuzuyu teslim etmişler.
Namustan fukara edebi kıta.

2

Adı büyük bir hödüğün yüzünden,
Her yer Kel Ali’nin bağına döndü.
Korkup da kaçarken kendi izinden,
Takke düştü, çatal boynuz göründü.

3

Köprü hendek çoğalınca yollarda,
Ayılar, dayılar koyuldu işe.
Yolsuzluğun kol gezdiği yıllarda,
Deve güldü, köpek oturdu çişe.

4

Ahır sekisinde yatar.
İstanbul’da çalım satar.
Karıncanın kazancını,
Deve bir lokmada yutar.

5

Malın çoğalamaz müflis içinde.
Dinin yücelemez iblis içinde.
Köyü düzeltmeye uğraşma boşa,
Tabaka var, tütünü yok içinde.

6

Şaştım Allah şaştım, ben gene şaştım.
Dumanlı dağları yol diye aştım.
Arap at üstünde cirit atarken,
Bir zülfün teline takılıp düştüm

7

Onca hay huy arasında, ömrü törpüledi zaman.
Bulutlar dağılsın derken, dertli başa çöktü duman.
Akrep ayrılık gösterir, ölüme değdi yelkovan.
Şu aceleci saatte ne din kalmış ne de iman.