Yedi Gök Dört Duvar Şiiri - İbrahim Yamaç

toprağını kaf dağından taşıttım rüzgarlara
kovalar koydum sert kayalara çarpan edalı bulutların altına
suyunu sırtımda taşıdım
kalbimi bileğime sardım çamurunu kardım
kuş kanadıyla yonttum taşını
köşk diktim kalbimde
tam dikenin battığı yere

gelmezsen düşüne düşüne
senden eser bırakmam sende
hayalimi bileyip budarım
dünyaya sarkan dallarını içimdeki ağacın
insanlıktan köşküme aldırırım
ve saklarım seni yasak meyva gibi

gelirsen
biz dünyadan koparız kendi dünyamızı kurarız
aşktan başımız döner, acırız insanlara
yeryüzünü çiçeklerle doldururuz tıka basa
yetmez gökleri deneriz
uçarız uçarız ve yorulunca anlarız:
Aşkın yedi kat göğünde gerçeğin dört duvarı var.
çarpıp yere düşeriz, insanların arasına
memurların, esnafların, fabrikatörlerin...
ben bey olurum sen hanım olursun
akşamları eve yorgun dönerim
yemek yeriz sen bulaşıkları yıkarsın
ben kanepede uyurum
sen alırsın ben taksidini öderim
sen söylersin ben dinlerim
sen sen olursun ben ben olurum
evden başka herşeyi ayırırız
ne köşk kalır ne saray