Yedi dünya Şiiri - Murat Karaosmanoğlu

Tenha, ışıksız, nemli duvar.
Baş önde, hayaller, akıp gider kaydırakta,
Çocuk ruh, yaşlı bedene mahpus,
Sırtını dayamış duvara mazlum,
Kıvrılmış bir virgül gibi,
Fasılalarla noktayı düşünen beyin,
Siklon bu, kendi içinde,
Kışın pike, yazın yorgan,
Sıcak nefes, cehennem alevi,
Üşümüş titremiş yürek, buzul doruğu,
Çile bu, yok değil, bu değil ,
Teyzelerin ördüğünden,
Keşke diyorum keşke,
Öyle çözülse de çile,
Her ilmiği, atkı, kazak, çorap,
Gezinse, özgürce yedi iklimde,
Ey kafesteki bülbül,
Kanatların var unutma !
Demir ya erir, ya çürür.
Vakit belki tez, belkide gecikmiş,
Sabır ekmeğin, aşın, suyun.
Adalet, kağıttaki mürekkep,
Birde soğuk damga,
Sen insan değilsin artık,
Bilmem hangi depoda,
Bir rafta, sıkışık küflü dosya.
Üstünde ismin ve soyun,
Sessiz kalanlarda, pay var iblisten,
Çatır, çatır çatlamakta temel,
Gebe her yer ,büyük depreme.
Enkaz bu, dinlemez, ne bebek, nede nine.
Adalet, yıldız gibi ışımakta,
Mesele yıldızı tutmakta,
Üzme kendini masum,
Kaderini yazan Hakimin,
Kürsüsünde diğer hakimlerin,
Titrediği güne gelmeye an der, erenler.
Uyu şimdi, çil horozu bekle,
Nur üstüne nurla kaplanmış,
Esbabın üzerinde,
Hüküm ve dilek senin,
Yedi dünya üzerinde, sonsuzca......