Yedi Derya İçtim Şiiri - Kemter Abdal

Yedi deryayı içtim, susuzluğum gitmedi,
Kâbe benim içimde, tavafım hiç bitmedi.
Mürşid bana “Gel dur!” dedi, nefes beni itmedi,
Dört Kapı’dan sığmadım, iğne deliği oldum!

Abdest aldım, su yandı, ateşi gül eyledi,
Baktım, melekler bana, bir sofra kuruldu.
Şeytan geldi, “Hü!” dedi, derviş de sarıldı,
Ben küfrün toprağında, imanın fidanıyım.

Semah döndüm, arşa çıktım, yıldızlar benim sazım,
Hacı Bektaş uyandı, dedi: “Bu ne acele nazım?”
Ben göğü yere indirdim, elimde ince kazım,
Ne yer kaldı, ne gök kaldı, bir “Lâ”dan geçiyorum.

Kemter der ki: Yâr’ı gördüm, boynumu kıldan ettim,
Aşk dedi ki: “Sen kimsin, ben seni zaten yuttum.”
Gönül çömlekten taştı, sırrımı kuma sattım,
Ben Ali’nin gölgesiyle, kendi kendimi yaktım.