Yedi Damla Sayıklama Şiiri - Zafer Cin

Hissediyorum,
ağırlığınca külfet seni uzakta düşünmek.
Hürlüğü duyduğum yerlerime oturuyor sonsuz ağırlıklar,
içime senden bir şey düşmeyegörsün.
El yurtlarda zavallı bir ejderha ben,
tüm heybetinden yoksun.
Kor ateş soluyup 'ben' oluyorum özlemekten.
Istanbul! Bir iç çekişte bin söz sana,
uçsuzluğunla kamaşan içimden...
Birçok şeyi birden nasıl oluyorsun
ve nasıl bitirmiyor seni sonsuz hikayeye dağılmak?

Neon kesiği geceler sıvanmış taş yüzüne, görüyorum
masum,kirli,yaşamış yığınla gölge.
Caddelerini dolaşan binlerce yılgın kasırga,cesetler
ve sen kudretini eskimekten alan cıva damarlarımda.

Mecalsiz dizlerine yenik,
kaldırımda içli bir romantiksin,satılık.
Kin karası sürme akmış bulutu dolu gözlerinden.
Sinsi sokakların lambası Istanbul!
İçe yağan yağmurları da görüyorum talihsiz ışığında.
Kimbilir kaç mateme tanık,
kaç gövdenin vebaline yataksın!

Hayattan aşırdığım biraz aşka zula!
Esmez bir rüzgarın adımlarıyla yürüdüm sende.
Üstümde ağır,geçirgen elbisem...
Gülümsemem alınmış,sönmüş hayat.
Sen içimi deşen bıçağı biledin Istanbul!
Ben sevdim seni,
uzaktan şarkılar söyledim sana!
Bilmedin!

Beklemiş kederimi dinle masal güzeli!
Hediye ettiğin oyuncak aşkın kırıntılarını okşuyorum,
gözlerimin ıslak yasıyla.
Kimse dindiremiyor beni.
İçimde sorulası hesaplar,
mutlak yalnızlığım,
yatağını oyan öfkem...
Tüm acıların bilgisine sahip kadim acı!
Yaşamışlığına yaslandım,
tüm yamanmış inanmalarım ardından.

Yine de güzelsin şehir rüyam!
Hem de ne güzel!
Her ilmeği göz nuru dantela gibisin.
Adanmış ömürler bineğin,sen dörtnala...
'Gül' muştusu Istanbul!
Sözcüklerimi korkutuyor lahuti cüssen.
İşte bu yüzden
seni anlatmak için birikmiş hevesli kelimelerimi
yutuyorum suskunluğa.
Bilirsin en iyi sessizlik konuşur!