Yedi Dağ Çiçeği Şiiri - Gönül Ünver

Kimi yer altında, kimi üstündeyim;
Ne rüzgâr, ne fırtına dinlemedeyim;
Kasırgalara dur diyen güçlü siperdeyim;
Tarihte açan yedi dağ çiçeğiyim.

Güneş açmış Kaz dağları zirvesinde;
Rüzgârla çam, zeytin dalları essin de,
Coşkunluğa güç veren gövdesinde,
Yeniden doğan yedi dağ çiçeğiyim.

Buz gibi fışkıran o pınar başında,
Burcu burcu kekik kokan dağ taşında,
Özlemle çektiğim anamın aşında
Alevle yanan yedi dağ çiçeğiyim.

Zümrüt yeşili görkemlidir hanların;
Türkmenler geçmişi, yaşayan canların;
Koca Seyitler, ölmez kahramanların,
Parlayan yıldız yedi dağ çiçeğiyim.

Tarihim kükredi gözümün önünde;
Mustafa Kemal Çanakkale önünde;
Ateş Arıburnu, Conkbayır üstünde,
Mehmetçik “al”ı yedi dağ çiçeğiyim.

Ben Çanakkale, ben Balıkesir’deyim;
Ben Ardahan’da, ben Edirne’deyim;
Ben tek vatanımın yurt bahçesindeyim,
Çünkü ben eşsiz yedi dağ çiçeğiyim.

Gönül, bir gün olur göçer bu diyardan,
İstemese de ayrılır nazlı yardan,
Nice yiğit göçüp gitti bu diyardan!
Vatan toprağı yedi dağ çiçeğiyim