Yedi Çocuk Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Yalnız kalmadım, Siverek’te,
Gözbebeklerindeydim çocukların,
Usanmadım öğrenen gönüllerde,
Onlar güzelleşti, ben çağladım.

Eski hasretle kucakladım hepsini.
Sevgilerle parlattılar kalbimi,
Dualarında, ezanlarında vardım.

İkramsız kalkmadım meclislerinden,
Onlarla ne sohbetler kaynattım.
Göklerden düştüm okullarına,
Hasretlerinde ben vardım.
.
Aynı gök kubbenin altında,
Ciğerlerime nefes saldım.

Aynı yağmurlarla aktım sellerde,
Aynı güneşte kıbleye pusula koydum,
Sonsuz aydınlıklarda,
Sönmeyen ziyayı, buldu gönlüm

Bütün yanlışları silmek istedim,
Sıcak rüzgâr olup erittim buzlarını,
Sevgilerde ırmak olup çağladım.

Ve bir gün yedi çocuk tutuşarak elele,
Yürürlerken mest oldum caddeyi boydan boya,
El ele doldurarak caddeyi yürüyorlar,
Saydım, yedi çocuk; üç, dört yaştalar,
Onlarla ben de yürüdüm istikbale,
Dünyaları kapladım.
Yeni bir doğum gibi,
Sevindim kardeşliğe.