Yedi Canlıydı Bu Şehir Şiiri - Rıfat Gürsoy

Toprağın altında tenlerimiz
Koynumuzda ölüm
Geride kestane pişirdiğimiz kış sobaları
Camlarda eskiyip solan buğulu geceler

Ah… Ayazından düşmüş ne düşmüşse çimenlere
Avuçlarına not aldığı isimler
Binlerce sene giz olmuş Azrail’in çetelesinde

Üst üste koymuşlar Kent ölülerini
Yığmışlar her yere
Ve beş bin yaşında tanrıçalar nakşedilmiş mermere
Oysa sular hep aynı sesi akıtırdı denizlere
Baş aşağı düşerdi bir annenin rahminden
Doğardı kadere

Yedi canlıydı bu şehir
Yedi tepesinde yedi kulesi armağandı göklere
Ve bin yıl önce yok olan mabetlere basardı bir ayağını
Beni ağlardı gözlerinde

Gülümserdi gözlerime taş heykellerden bir tanrıça
Onun da memelerinden emerdik
Ölmeden önce