YB-43 Son anılar.. Şiiri - Mehmet Çoban

Hastanede yataklar
Üzerinde insanlar
Biri bir şey karalar
Karışık satırlar

Merak ettim,
Sakıncası yoksa
Okuyabilir miyim dedim?

Anlamsız gözlerle baktı
Hafifçe başıyla onayladı

Şöyle bir baktım
İşte okuduklarım

“Gücüm elimdeyken
Kendime o kadar
Güveniyordum ki…

İşim benim işim
Ailem benim ailem
Çevrem benim çevrem
Dostlarım benim dostlarım
Hayatım benim hayatım

O zamanlar,
Kimseyi işime karıştırmazdım..

Ailem dedim,
Ben aile reisiyim,
Hükümlerimi söyledim
Beğenmeyene kapıyı gösterdim

Çocuklarım dedim
Kendilerine gelinceye
Harçlıkla başladım tehdide
Nede olsa ben babayım
Kendilerine gelince
Uçtular başka yerlere

Anamla babamla
Zaten kavgalıydım
Bir türlü anlaşamadım
Tarihsel baba oğul kavgası
Hayatımın acılı yarası

Akrabalarımı takmadım
“Akraba mı? .
Akrep görsün yüzünü”
Deyimiyle büyüdüm
İşime geldikçe
Yüzlerine güldüm
İşime gelmeyince
Yüzümü döndürdüm

Çevrem dedim
Ben özgür bir insanım
Arkadaş oldum
İşime gelenle
Selam vermedim
İşime gelmeyene

Dostlarım dedim
Ben böyleyim, ben buyum
Beni böyle kabul edin dedim
Dostumdur beni böyle kabul eden dedim

Tanrıma dedim,
Ben çağdaş bir insanım
Benim aklım var
Senin de emirlerin var
Sana inanıyorum ama
Senin ahiret işini
İster yaparım
İster yapmam
Ve gizlice
Meydan okudum
Cehennemin varsa
Yanarım bunda ne var?

O nedenle,
Karışma benim işime
Karşında çağdaş biri var
Dedim kendimce
Çağdaş biriyim diye

Gördüm senin yolunu
Kan ve zulüm dolu
Benim yolum ise
Çağdaş ve aydınlık yolu
Senin yolunda
Baskı ve zorbalık var
Benim yolumda ise
Hak ve adalet var
Artık bırak beni
Çağdaş hayatımda
Sen yoksun
Benim aklım var
Benim bilimim var
Yetsin artık senin için
Çekilen tüm acılar
Hem ne anlarsın
Değişti artık her şey
Bilim, teknik, ilim
Aldı başını gider
Artık teknolojim
Her şeyi halleder
Dünyadaki işlerim
Sana, güle güle der

Gücüm varken
Herkese, her şeye
Meydan okudum
İşime gelmeyene
Lanet okudum…

Şimdi ise,
Ben gidiyorum..

Ailem,
Etrafımda bekliyor
Çocuklarım zoraki geliyor
Kalacak mirası hesaplıyor

Akrabalarım,
Usulden yanımdalar,
Şimdi sırası mıydı diyorlar..
Çünkü işleri güçleri var…

Etrafımda,
Yok, gerçek dostum
Bakmayın gelene gidene
Her biri yükselecek
Benim ismimle
Bana ziyaretiyle
Ben onları bilirim
Onların dostu
Asla ben değilim
Onların ciğerini bilirim

Gücüm varken
Takmadığım herkes
Bugün beni
Takmıyor bu kez

Şimdi,

Tanrıma yol arıyorum
Aklıma, gücüm varken
Yaptıklarım geliyor
Düşündüklerim geliyor
Söylediklerim geliyor

Düşünüyorum,
En çok tanrımı üzmüşüm
Onun her dediğine gülmüşüm
Onu kendi dünyasından sürmüşüm
Onun dünyasında beylik sürmüşüm
Şimdi gücüm yok, kalmadı beyliğim
Ben bütün çıplaklığımla gidenim

Gücüm varken,
Bende dedim herkes gibi,
Ben tanrımı çok severim diye,
Ama hiç mi hiç karıştırmadım işime
Bütün işlerimi kendim yaptım
Tanrımı hiçbir zaman takmadım
Düşünüyorum, insan sevdiğini takmaz mı?
Seviyorum dediğinin dediklerine aldırmaz mı?
Ben öyle yaptım işte,
Hem seviyorum dedim herkesle
Hem de, hayatıma sokmadım hiçbir işte…
Artık ikiyüzlü müyüm? Neyim bilmiyorum,
Sadece bildiğim utancımla gidiyorum..

Yüzüm yok biliyorum tanrım
Sana yalvarmaya, af dilemeye
Ben ettim sen etme diye
Bak dışarıdaki seslere
Hepsi benim türkümü söylüyor
Kendine inanıp sana küsüyor
Kendinden başkasını tanımıyor
Seni, emirlerini asla takmıyor
Bir gün buraya gelecekler biliyorum
Ben, başkaları bilmese tanrıma gidiyorum.

Boynu bükük, yüzü eğik şekilde…
Hayatı boyunca isyanla dolmuş defterle..

Artık biliyorum her şey gücüm varken idi.
Gücüm varken yaşadığım yalanlarımdan başkası değildi...

Etrafımdaki herkesten özür dilesem bakışlarımla
Bakışlarımın rengi yok, anlamsızlığa yenildi..”

Son anılarla bildiğim her şeyi unuttum
Bin bir düşüncelerle evin yolunu tuttum..

13.05.2006 - İzmir