YB-24 Sırtımdaki yaralar Şiiri - Mehmet ...

Yanık ağıtlar dinledim
Yürekleri burkan
İnsanlar gördüm
Kendilerine zincir vuran
Kolları yorgun düşmüş
Oraları buraları şişmiş
Sırtları kan revan içinde
Gözlerinde inanç dolu
Yüzlerinde mutluluk dolu
Hava bir başkaydı bu gün
Gökyüzü yeni gibiydi
Eskilerine benzemez
İnsanlar grup, grup olmuşlar
Yanık ilahi musikilerle
Yanık sesleriyle
Ortalığı inletiyorlar
Atmosfer öyleydi ki
Soramadım bile olanları
Zordu etkilenmemek
Zordu seyretmemek

Aklımda düşünceler
Nasıl olur, acı mutluluk verir?
Nasıl olur, insan kendine acı verir?
Nasıl olur, acı gözlerde inanç olur?

Nasıl olur? Nasıl olur?

Bu ne? Bu ne? Bu ne?
Dedim etrafındakilere

Kerbela, kerbela, kerbela! ...

Dediler! .....

Anmaktı o gün olanları
Anıyorlardı o gün olanları

Sözle değil,
Şiirle değil
Ağıtla değil,

Acıları hissederek
Acıları yaşayarak

Gördüğüm tablo
İnsan inancının
İnsan sevgisinin
Sevgi duyduğu
Saygı duyduğu
İnanç duyduğu

Şeyleri, nasıl yaşadığını gösteriyordu! …

Ertesi gündü,
Ortalık sakindi
Kendime bir arkadaş buldum
Dün olanları tek, tek sordum

Dedi,

“Peygamberin torunu
Peygamberin gelinleri
Zalimler tarafından
Her türlü eziyetle
Şehit edildi Kerbela’da
Dün onu andık
Dün onu yaşadık
Şahadeti andık
Şahadeti yaşadık”

Peki dedim,
Dün gördüklerim
Çok etkiliydi
Ancak bu gün düşündüğümde
Aklım almıyor böyle anmayı
Çünkü insanın kendine eziyeti
Yasaktır tanrının dininde
Başkalarından gelen eziyeti
Karşılamaktır sabırla dinde
Dün ise insanlar
Sırtlarına zincir vurdular
Her taraflarını yaraladılar
Doğru mu?
Dinde var mı bu?

Hışımla döndü bana,
Kaldırdı gömleğini
Açtı gösterdi sırtını bana

“Sırtımdaki yaralar
İnancım için ne yapabileceğimi
Sevdiklerim için ne yapabileceğimi
Atalarım için ne yapabileceğimi
Gösteriyor,
Sen inancın, sevdiklerin için
Ne yapabilir sin ki? ” Dedi

Bu inanç karşısında
Ne diyebileceğimi bilemedim
Ama sorular vardı kafamda
Din bunları yasakladı diyemedim

Tarihine bu kadar bağımlı olanın
Atalar dinini terk edebileceğini düşünemedim

Tanrı her ayetinde altını çizse de
İnsan kendine atalar dini üretiyor diyemedim! ..

Döndüm arkama doğru
Uzaklaştım oralardan
Düşündüm kendi kendime
Defalarca tanrının sözlerinde
Atalar dininden niçin söz ediyor? Diye,
Anladım ki, tanrının sözlerini
Ancak gölgelemiş, örtmüş atalar dini
Bu günde, geçmişte de, her devirde de! ..

Bilimcimle tanrıma yöneldim
Senin için her türlü zorluğa katlanırım
Ama asla bana verdiğin nefse zulüm edemem
Asla, yolunu kendi duygularımla gölgeleyemem
Diyerek, bilimcimi tazeledim,
Aklımı, muhakememi, inancımı tazeledim.

Çizdirmeden yürüyeceğim bu yolda
Eğip bükmeden yaşacağım inancımda
Gelse de başıma her türlü bela
Yapsalar da hayatımı hep Kerbela
Sabırla, inançla, yürüyeceğim bu yolda
Bana destek verecek olan vücudumla
Elimle, kolumla, ayağımla, sırtımla
Bunlar benim arkadaşlarım inandığım yolda
Asla onlara eziyet edemem bu uğurda! ..
Onlar olmasa ben ne yapabilirim ki bu yolda?
Ben onlarla varım, onlarla yaşarım inancımı
Ancak cahil insan çektirir onlara lüzumsuz acıları! ...

08.01.2006-İzmir