YB-22 Kurban Şiiri - Mehmet Çoban

Kendimi bir tartışmanın içinde buldum
Bir sürü söz vardı, arasında kayboldum

İnsanlar konuşuyorlardı
Birbirlerine bağırıyorlardı
Olur du? Olmaz dı?
Kesilir di? Kesilmez di?
İlk anda hiçbir şey anlamadım
Kurban ne? Kavrayamadım! ..

Uzaklaştım oradan
Yürüdüm, yalnızca yalnızlıklara
Daldım içimdeki yolculuklara

Tazeledim geçmişteki anılarımı
Hatırladım insanlığın kurbanlarını
İnsanlar hatırladıkça tanrılarını
Kurbanlarını tanrılarına sunuyorlardı! ..

Kabil ve Habil ilk hikâye
Biri tarım ürünü, diğeri canlı hayvan
Sunmuşlardı tanrılarına hediye! ..

Sınayacaklardı tanrılarına inançlarını
Sınayacaklardı tanrılarına yakınlıklarını

İçinde öz vardı, samimiyet vardı sunuşun
Tanrının cevabıydı yalanın yok oluşunun

Sonra tarih gördüm geçmişte
Kurbanlardan söz eden
İnsanları, köleleri, çocukları
Yaşlıları, kızları, kadınları
Canlı cansız bütün varlıkları
Tanrılarına kurban eden! ...

Birikmiş insanlar ulu bir çınar altında
Yaklaştım onlara, katıldım aralarına
Delikanlı biri konuşuyordu onlara
İlk anda garipsedim söylenenleri
Sonra sevdim delikanlının sözlerini

Diyordu,

“Ey insanlar,

Tanrı insanlardan
Sadece sadakat bekler
Sadece samimiyet bekler

Bakınız tanrının sözlerine
Çıkar yoktur hiç kendisine
Hayır için ver demişse
Tanrın için kurban et demişse
Hiç biri gitmez ona
Hepsi kalır insanlığa
Bireysellik yoktur tanrının sözlerinde
İnsanlıkla paylaşmaktır her şeyi emirlerinde

Tanrı,
Zorlamaz insanı illaki
Şunu ver, bunu ver diye
Gücün varsa, yetiyorsa neye
Verirsin tanrına hediye! ..

Tanrımız der ki,

Beni sevindirmek,
Kulumu sevindirmektir....

Beni doyurmak,
Kulumu doyurmaktır....

Bana yaklaşmak,
Kuluma yaklaşmaktır....

Bana bir şey sunmak,
İnsanlığa sunmaktır........

Öyleyse ey insanlar! ..

Bırakın atalardan gördüklerinizi
Görün, anlayın insanların hallerini

Bir tarafta, yoksulluktan inleyenler
Bir tarafta, açlık sefalet çekenler
Bir tarafta, öksüzler yetimler
Bir tarafta, bir deri bir kemikler
Bir tarafta, zulüm görenler
Bir tarafta, doğal felaketler

Felaketler, felaketler, felaketler

Felaketler altında inleyenler! ..

Bizlerden yardım elimizi beklerler
İçten, derinden, ellerinizi uzatın derler
Görmemişse gözlerimiz bunları
Duymamışsa kulaklarımız onları
Kalbimiz yaşıyorsa tüm katılığını

Yazık etmişizdir akıttığımız kanları

Ey insanlar,

Bizler,
Şu kesilir mi?
Bu kesilir mi? Derken
İman yok olur gider gönülden
İbadet kurtulamaz hiç şekilden

Adak, kurban
Farz değildir insana
Allah için verirsin sevabına
Sunarsın insanlığını, insanlığa
Elinde, gönlünde ne varsa! .........

Bu özlerle tanrına yaklaşsana! .. “

Titredim sözlerden
Titredim sözlerdeki özlerden

Döndüm kendi içime
Sordum imanımı kalbime
Hani neredesin ey inancım diye? ! ..

06.01.2006-İzmir