YB-19 Kendimi buldum Şiiri - Mehmet Çoban

Kendimi buldum ateş ortasında
Ateş üzerinde yürüyen insanların arasında
Birden bire ne olduğunu şaşırdım
Baktım oraya buraya, insanlara
Ne olduğunu anlayamadım
Ateş üzerinden hemen kaçtım
Ayaklarımı ateşte yaktım

Kenarda oturup olanları izledim
Söylenen ilahileri dinledim
Çoğuna aklım ermedi
Hiçbiri aklıma takılanlara yetmedi

Uzağımda insanlar vardı
Durmadan sallanıp duruyorlardı
Sanki bilinçlerini kaybetmişler
Bilmiyorlar ne yapıyor, nerdeler
Bazılarının elinde demirden şişler
Bazılarının elinde keskin bıçaklar
Bazılarının elinde ince kılıçlar
Sokuyorlar oralarına buralarına
Anlam veremedim bütün olanlara

Yaşlı bir adam gördüm
Yaklaştım yanına
Özür diledim cahilliğime
Sordum ona ne oluyor? Diye
Aval, aval baktı bana
Dedi ibadet ediyorlar anlasana
Sordum nasıl ibadet? Bu böyle
Dedi tanrıya yönelmektir
Tanrı adına bütün acıları yenmektir

Sordum,,
Tanrı acı üretip yenin mi dedi size?
Nereden ulaştınız böyle bir bilgiye?
Tanrıların kitapları hep ortada
Kimi bozulmuş kimi saf dursa da
Hiçbirinde yok bu dediklerin
Söyle neye dayanıyor bu sözlerin?

Sapıkmışım gibi baktı bana
Dedi, defol git sataşma bana

Ayrıldım oradan
Yaptıklarını anlamadan

Düşündüm,
Hangi tanrı ister böyle ibadet?
Niçin insanlar kendine eder eziyet?
Akıl, fikir, muhakeme insanda varken
İnanıyorsa böyle saçmalıklara neden?
Anlaşılmaz bir derde düşmüştür
Böyle bir kimlik insanlıktan dönüştür

Cahil olamaz insan bu kadar
Anlamam insan niye kör gözlük takar?

Akıl ile, fikir ile, muhakeme ile
Tanrıya yaklaşmak gerekir dininde
Güzelliği, sevgiyi paylaşarak insanlarla
Acıları varsa paylaşmak gerekir insanlarla
Yoktur acı üretip acı çekmek dininde
Belikli şeytan oturmuş böylelerinin beynine! ..

06.01.2006-İzmir