YB-05 Küçücükler! .. Şiiri - Mehmet Çoban

Deniz kenarında
Oturmuşum banka
Seyrediyorum denizi
Gelenleri geçenleri
Sanki tam piknik yeri

Önümde denize
Oltalarını atmışlar
Kenarda zıplayan
Yakaladıkları balıklar

Küçük çocuk,

Anne bak.
Anne bak! ..

Diyerek çekiştirdi
Annesinin elini
Çığlık çığlığa
Bağırıyordu

Anne bak...
Anne yazık! ....

Balıklar küçücük
Anne zıplıyorlar
Ölecekler mi anne?

Evet Yavrum,
Onlar artık ölecekler!

Çocuk bağırdı
Avazı çıktığı kadar

Anne balıklar ölmesin! ..

Gel yavrum,
Onları bırak! ..

Olmaz anne,
Balıklar ölmesin! ..

Çocuk,
Annesinin
Elini çekiştirerek
Balıkçının yanına geldi,,

Amca,

Niye öldürüyorsun balıkları?

Gayet, pişkin ve umursamaz

Akşam pişirip yiyeceğim

Ama onlar,
Daha çok küçük
Onlar daha bebek
Onlara yazık değil mi?

Olsun, onlar balık,
Hem küçükler daha iyi olur..

Amca,
Öldürme onları
Onlar daha küçücük
Neresini yiyeceksin?

Bayan çocuğu götürün
Saçma sapan konuşuyor
Artık canımı sıkıyor

Tamam beyefendi
Gel yavrum……

Çocuk tepinmeye başladı
Gelmem, gelmem diye bağırdı
Sanki yerleri gökleri yıktı
Sürekli hem ağlıyor
Hem de söyleniyordu

Lütfen anne,
Lütfen amca
Balıklar ölmesin
Ne olur öldürmeyin
Onları denize atın…

Etraftan insanlar toplandı
Birbirlerine ne oluyor dediler
Durumu anladıklarında da
Kimi katılarak gülüyor
Kimi çocuk valla haklı diyor..

İlerideki balıkçılarda geldi
Şaşkın, şaşkın söylendi
Anne ne yapacağını bilemedi
Toplananlar çocuğu seyretti

Çocuk sürekli tepiniyor
Annesinin elini çekiştiriyor
Toplananlara seyir çıktı
Etraftan gelenler katıldı

Çocuk bütün direnciyle
Balıklar için direniyor
İnsanlar sürekli gülüyor
Balıkçılar engele kızıyor
Anne çocuğu götüremiyor

Bütün olaylar
Önümde oluyor
Ortalık kalabalıklaşıyor

Çocuğun yaptığını düşündüm
Bizlere normal gelen şeyler
Deniz kenarında avlanan balıklar

Hatta bazı babaların
Çocuklarıyla beraber
Avladığı balıklar
Öyle normal
Öyle sıradan
Tepkisiz geçiyor her an

Ama bir çocuk
Yeri göğü yıkıyor
Ölümle pençeleşen
Balıklar için debeleniyor
Bir can için mücadele veriyor

Utandım kendimden
Duyarsız düşüncelerimden
Hâlbuki bir saattir
Sürekli seyrediyordum
Hiç çocuk gibi düşünmüyordum
O sıra bir çocuk düşse denize
Bütün millet atlardı kurtarmak için
Ama zavallı balıklar çırpınıyor
Gözlerimizin önünde yerde
Vicdanımız hiç kımıldamıyor
Sanki can almak, öldürmek
Doğal, yasal bir hareket

Kalktım,
Çocuğa yürüdüm
Alnından öptüm
Zıplayan balıkları
Tuttum denize attım

Üzerime yürüdü balıkçılar
Beni tartaklayacaklar
Bütün gücümle bağırdım

“Ey insanlar,
Nerede duyarlılığınız,
Çocuk kadar yok mu aklınız?

Önünüzde ölümle mücadele var
Can çekişiyor küçücük balıklar

Keyfiniz ve zevkiniz için
Başka değil çıkarınız için
Canlara kıyıyorsunuz niçin?

İhtiyacınız mı var?
Karnınız mı aç?
Çocuklarınız mı muhtaç?

Bir Pazar günü
Büyük, küçük aile
Gezecekler sahilde

Ve sizler,
Canlara kıyıyorsunuz
Gözler önünde
Zevk için sadece

Çocuk bile,
Yanlış olduğunu biliyor
Kalbinden gelen sevgiyle
Yeri göğü yıkıyor
Ama size dinletemiyor

Hiç olmazsa,
Çocuklar önünde yapmayın
Zevkiniz için doğaya kıymayın”

Dedim, ortalığa..
Ne diyor diye,
Bakmaya başladıklarında
Hemen daldım kalabalığa! ..

27.06.2006 - İzmir