YB-02 Gönül bahçesi Şiiri - Mehmet Çoban

Yanımdakine sordum
Şu karşıda görünen neresi?
Güzel bir yerdir
İnsanları gülendir
Çocukları neşelidir
Şaştım, sordum nedendir
Dedi, bir zamanlar biri vardı
Kötülükleriyle ün salardı
Değişti birden bire
Gülmeyi öğretti şehre

Yürüdüm hızlı adımlarla
Gülmeyi öğreteni sordum
Karşılaştığım insanlara
Adresini verdiler bana
Karşımdaydı biraz sonra
Sorular sormak istedim ona

Buyur etti bahçesine
Oturduk ağaç gölgesine
Anlamlı baktı gözlerime
Anladım dedi başladı sözlerine

“Görüyor musun bahçe mi?
Ne güzel değil mi?
Bir gün aldım bu evi
Kupkuruydu sanki dağ yeri
Her gün taş attım içinden
Suladım her şeyi köklerinden
Bunları yaparken keşfettim kendimi
Keşfettim içimdeki bahçeyi

Düşündüm kendimle
İğrendim içimdekiyle
İçim dağ yerinden de beter
Kalbimde büyümüş dikenler

Yemin ettim kendime
Söz verdim bilincimle
Her gün bir taş atacağım
Her gün kalbimi sulayacağım

Tespit ettim atılacakları
Tespit ettim sulanacakları

Her gün,
Attım içimdeki taşları

Kindi, nefretti bunlar
Çıkardı, bendi bunlar
Bilgisiz, bilinçti bunlar
Sevgisiz hayattı bunlar

Attım her gün bu taşları
Bıkmadan usanmadan
Gönül bahçemi
Temizledim bunlardan

Her gün,
Suladım içimdeki ağaçları

Bilgiydi, bilinçti bunlar
Sevgiydi, saygıydı bunlar
Olanı paylaşmaktı bunlar

Her gün suladım bunları
Bıkmadan usanmadan
Gönül bahçemde
Yeşerttim, büyüttüm! ...

Yaptım,
İçtiğim sigaranın
İçtiğim rakının, şarabın
Giyimimim kuşamımın
Keyifle sürdüğüm hayatın
Hesabını bir, bir,

Gördüm fazlasını
Kendime harcadıklarımın
Lüzumsuz ve boş yere
Devrettim harcamalarımı
Anlamlı güzel yerlere! ..

Oldu,
Sigaram, şarabım
Giyimim kuşamım
Lüks hayatım
Başkalarına ekmek
Çocuklara gelecek
Kitap, silgi defter
Öksüzlere yemek
Fakirlere gelecek

Ne varsa,.
Hayatımda fazladan
Oldu başkasıyla paylaşılan

Şimdi biliyorum
Ben kendimi
Ben insanım
İnsanlar için varım
Büyükler, atalarım
Akranlar, arkadaşlarım
Küçükler, kardeşlerim
Çocuklar, çocuklarım

Sevgimden başka
Hiçbir şeyim yok onlara

Gönül bahçem
Kurban olsun onlara

Şimdi seviniyorum
Benim bahçemi görenler
Bahçelerini arıyorlar
Bahçelerine kavuşuyorlar! ..”

Dedim, anladım
Oradan ayrıldım
Kalbime baktım
Gönül bahçemi aradım
Hep taşlar vardı orada
Başkasına rastlamadım

Vardı, atılacak çok taşlarım
Vardı, dikilecek çok ağaçlarım

Anladım ben,
Gönül bahçesine muhtacım

28.02.2006-İzmir