İlkokulu hayal meyal hatırlıyorum. Hep bayramlarda şiirleri ben okuyordum. Buna eminim. Ama bundan daha çok emin olduğum şey ise orta okulda artık bütün şiir yarışmalarına benim katılmaya başlamış olmamdı. O kadar çok ödül almıştım ki ev dolma kalemle dolmuştu. O zamanlar ödül olarak hep dolma kalem verilirdi çünkü.
Bir gün, hiç unutmuyorum, iki kız gelmişti yanıma. Beni kenara çektiler ve dediler ki:
“Melike, bir sonraki şiir yarışmasına katılacak mısın? Çünkü sen katılmayacaksan biz katılacağız.”
Hem biraz ürkütücü hem de onore edici bir üslup vardı. Hayatımda aldığım belki en iyi itiraflardan biriydi.
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta