Yazmalıydım Şiiri - Seval Deveciler

12.01.2009 / 17:30

En büyük hatayı seninle tanıştıktan sonra yaşadıklarımı yazmamakla yaptım. Günü gününe anlatmalıydım. İlk buluşmamızı… ve sonrakileri … sürekli arayışlarını… seni istemesemde hayatıma gün gün kök salışını… ve bunu yaparken dahi senin nişanlı oluşunu… sonra kendinle hesaplaşmalarını yazmalıydım. Bana anlattığın her şeyi anlatmalıydım satır satır. Sarhoşken gördüklerini ayıkken de gösterebilmek için…
Seninleyken hayatın çok farklı yanını gördüğümden bahsetmeliydim ve belki de en acımasız yanlarından biri olduğunu da eklemeliydim… kendi problemlerimin dev gibi olmadığını itiraf etmeliydim sonra. Peşi sıra genle ve üzerine çullanan sıkıntılarını gördükten sonra…
Beni defalarca kandırdığından bahsetmeliydim ve çoğunu nasıl sindirip göz yumduğumu anlatmalıydım bağıra çağıra.
Aldatışlarından bahsetmeliydim, sana ne yaparsam yapayım yetmediğimi yüzüme vuran aldatışlarından…
Bana her gelişinde sana tekrar tekrar nasıl alıştığımı söylemeliydim kendime. Ve her gidişinde tekrar, hergün yeniden senden vazgeçişimin ısdırabını yansıtmalıydım bazı satırlarda.
Seni hayatımda istemediğimi söylerken, bu hale nasıl geldiğimi, nasıl bu kadar vazgeçilmez olduğunu sorgulamalıydım… cevabını veremeyeceğim binlerce soruyu sormalıydım peşpeşe.
Beni değiştirdiğini kabul etmeliydim ve senin hiç değişmeyeceğini de kendime itiraf etmeliydim.
Yazmalıydım tüm bunları… yarına hayatımın en acı aşkından kalan artıkları saklamalıydım… belgelemeliydim bu aşkı!
Seni “az seviyorum” derken, sevgimin yoğunluğunu hissedemediğimi söylerken ‘aşkın’ bu olduğunu da itiraf etmeliydim…! Ve bu aşkın doğum sancılarını hissettirmeliydim…
Beni sevdiğini söylerken neler hissettiğimden bahsetmeliydim.. ve zihnimi kemirmekten yorulmayan soru işaretlerini de sıralamayı ihmal etmemeliydim…
Sana ne kadar çok inanmak istediğimi her satırda hissettirmeliydim ve bunu asla başaramadığımı da kabul etmeliydim…
Sonra aslında beni hiç sevmediğini söylemeliydim kendime bunu kabul ettirmeye çalışmalıydım… isyanlarım doluşmalıydı beynime ve bunu satır aralarına kazımalıydım…
Sorgulamalıydım seni ve belki de en çok kendimi… hatalarımı düzeltmeye çalışmalıydım…
En çok satırbaşlarında kendim olduğu görmeliydim… sonra ilerledikçe senin benliğinde nasıl eriğimi fark ettirmeliydim …
Sona yaklaşırken aslına hiç başlamadığımı söylemeliydim… isyanla bitirmeliydim yazıyı “bana bunu nasıl yaptın” dercesine bir isyan olmalı ama … ve bana yakışmayan bir sonla noktalamalıydım belgeyi bu defa …
“isyanım var ey nefsim isyanım var bu yaşananlara! ”