Yazmalı Kız Şiiri - Cengiz Saydam

Bir yaz akşamı, karanlık çökmekte,
Güneş çoktan batmış, ay fırsat kolluyor,
Şavkı ile karanlığı delmeye.

Meyve ağaçları sağa sola sallanıyor,
Hışırtılar içinde, rüzgara direniyor.
Sıcak hava direnmeyi bırakmış,
Ağaçların ahenginde serinliyor.

Yazmasını bağlamış bir genç kız,
Bahçe duvarında otururken,
Ağustos böceklerinin sesleriyle,
Türkçe, Kürtçe türküler eşliğinde,
Adeta ölüme meydan okuyup,
Hayata kucak açıyor.

Bıyıkları yeni terlemiş delikanlı,
Bahçe sularken, gecenin sessizliğini
yarıp geçen suyun hışırtısında,
Küreğin sapından destek alıp, kafası öne eğik,
Dertli dertli, Yazmalı Kız’ı dinliyor.

Mesafe olarak çok yakınlaştı
Yazmalı kız’a,
Arasında arka planda akan su ve bahçe duvarı vardı,
Ama hayalleri kadar uzaktı "Seni seviyorum" cümlesi,
Henüz kirlenmemişti, laçka ve yalama olmamıştı,
İnsanlığın hafızasında.

Haykıracaktı Yazmalı Kız, "Seni seviyorum" diye,
Köylünün hışmından korktu,
Ve oracıkta kala kaldı,
Elinde küreğiyle.

28.07.2024