Yazmak Yanmaktır 3 Şiiri - Adem Efiloğlu

Sesin değdiğinde kulaklarıma

Bir şehre hüzün giydirir karanlık bulutlar

Hala titremektedir yüreğim

Hava soğuk

Aralık Ocağın eşiğinde

Rüzgârlar aşındırdıkça sokaklarımı

Saçlarında okyanuslardan bir fırtına

Ben duygularımı bırakırdım yokoluşlara

Ki sana hissettirebilmek vardı şimdi

Dizelerimin saçtığı aşık öfkeyi…

Gözlerimden dökülen yasaklı yaşlar

Bulutlardan almıştır nemini

Kahır bırakarak dağılırdı ıssız sokaklara

Sokaklar ağırlığı sırtlamaya meyilli

Cümlelerin sıfatına yüklenirken anlamlar

İki cılız kelime olur salınır yanaklardan

Bir âşık ölür

Kurşun dökülmüş yüreğinde mermi izleri

Eskimiş defterlerden derlenmiş kefen bezi

Suratı asık muhabir resmini çeker

Doğru dürüst yazamaz da gazete haberleri

Aşkın ölümünü üçüncü sayfasından

Bir aşık hiç hiçine ölür gecenin gözlerinde

Sevdadan bihaberken kâinat

Cehennemini taşırdım yüreğimde

Şehri karanlığa mahkûm ettikçe kader

Her şeyden muaf kalır ruhuma giydirilen

Şeffaf bedenler

Nefsim aciz

İstemeden özledim gözlerinin dudaklarımla buluşmasını

Kahretsin ne çabuk unutmuşum

Önünde dal gibi titrediğim zamanları

Gecikmiş tebessümün yayıldıkça yanaklarına

Yazıldıkça silinir acılar gamzelerinden

Bilirsin seni düşündükçe yazılıyor bu şiirler

Mayasına biraz acı katmaktan geçiyor her şey gibi

Kalbimi rehin alıyorum dünyadan

Yorgun bir rüzgâr olup serpiyorum kâinata

Şiirden bir ateş yaktım mısralarda

İçinde ben

Ve dedim ki

Yazmak yanmaktır sevgili

Yanmak cenneti gözlerinde aralamak

Sözcüklerin cüretince soyunur düşünceler şiirde

Mürekkep kokusu cinnetle buluşur ya

Harelenir kefenini şiirden diken şair

Yanabilmek uğruna yazmaya

Yazdıkça şiirlerin tutuşan alevinde

Başlar kıyametinden uyanmaya...

Adem Efiloğlu