Yazmak Şiiri - Burhanettin Akdağ

Şiir benim hayatım
Soluduğum hava gibi yazmak

Bazan...
Ayrı kaldığımda kalemimden
Acıkıyorum duyguya, sevgiye

Duygularımı yazmak...

Sıcak havada serinlik gibi
Ağrıyan yerime ilaç sanki
Boğuluyorum şiirden uzakta
Vefasızlık ve sevgisizlik çemberinde
Geriliyorum yay misali.

İşte böyle anlarda...

Sarılıyorum kalemime sımsıkı
Resitale başlıyor mavi mavi satırlar
Yağıyor gönlüme lapa lapa, usul usul
Seriliyor bembeyaz duygular, alabildiğince
Duyuyorum sükunetin yumuşak sesini
Alışmışım ardı sıra dizmeye
Manaları, sevdaları, aşkları, hayatı
Konuşup dertleşerek kelimelerle.

İçime mor sümbüller sarkıyor
Tenime değiyor dizelerin
İpeksi dokunuşları ard arda
Herbiri sırabaşı dizilmiş
Canlı, kıpır kıpır karşımda
Gülüyor, kalbime sesleniyor harfler
Yıkanıyor ruhum akarsularında
Sanki yeni doğmuş bebeyim
Dingin, sakin, yarınlara umutlu
Çelik gibi sinirlerim
Yarınlardaki hayat kapışmalarına hazır.

Kendime geliyorum yazınca...

Satırları tekrar tekrar okuyor
Hayat dersinin ezberini yapıyorum
Bilmem hangi odadaki ekranın içinde
Yeniden doğuyorum her açılışla
Boy gösteriyor duygularım sıra sıra
Okundukça akıyor gönüllere
Hiç görmediğim dost kalplere
Belki hiç karşılaşmıyacağım
Gönül aşıklarının
O öpülesi yüreklerine.

Ne büyük bir mutluluk bu Allah'ım
Yazması zor
Anlatması zor
Anlaması kolay...
Nasıl yazmam beyaz sayfaya sıra sıra
Nasıl dizmem duygularımı öbek öbek
Nasıl vermem gülleri demet demet
Nasıl vazgeçerim nefes almaktan
Duygularıma güfteler yazmaktan...

Çünkü...

Şiir benim akciğerim,
Olmazsa olmazım.
Bitkisel hayata girerim,
Duygularımla sevişmezsem.
Yaşayamam
Öyle sadece bedende,
Ruhumla dans etmezsem.
Eğer yaşamaksa bunu adı
Ölürüm hergün yeniden
En ücra köşede, yapayalnız.

Yapamam,
Şiirsiz yaşayamam...
Ölürüm! ! !

(31.08.2005)