Yazmak Şiiri - Tuncer Türkdoğan

YAZMAK

Yirmi bini aşkın öğrenci kompozisyonu okumuşum yirmi dört yılda.Okurken keyiflendiklerim de olmuş; kızdıklarım da.
Öyle sözler etmişler ki değme yazarları kıskandırır.Bir sıcaklık yayılmış yüreğime.”İstanbul’da Bahar” demişim,bahar tadında cümleler doluşmuş sayfalara.
“En güzel mavisine büründü Marmar.”(Didem Bilen)
“Baharın gelişiyle insanlar,bir renk pınarı içinde bulurlar kendilerini.”(Çetin Soyer)
“Her yeni günde,yeniden doğmalı insan.”(Selçuk Yılmaz)
“Bir yel eser ince ve hafif,yüreğimi okşar derinden.”(Selçuk Yılmaz)
“Ağaçlar solgun elbiselerini değiştirip…”(Selay Özcan)
Ve daha niceleri..Her biri söz denizinin gizemli derinliklerinden çıkarılmış inciler.
Kimi zaman da sözün en büyülü yerinde trak girmiş ardını getirememişler.Kızmışım,hayıflanmışım.
Kimi branştaşım olmuş sonradan; tarifsiz sevinçler yüklenmişim.
Tiyatrocu olmuş kimi.”Kurtlar Vadisi”nin “Memati Baş”ı gibi keyifle seyretmişim.Okulun yoksul sahnesinden büyük kentlerin gösterişli salaonlarına taşımışlar yeteneklerini; izlemiş gönenmişim.
Kentlerin yerel gazetelerine köşe yazarı olmuş kimi.Okumuşum,duygulanmışım.Bir sevinç bulutu gelmiş de oturmuş gözlerime.
Yazın çocuklar! Yazmak,paylaşmaktır; varolmaktır.Yazmak-Andree Gide’nin deyimiyle-ölümün elinden bir şeyler kurtarmaktır.