Yazları Küçüktoraman Şiiri - Muhayyel Gi ...

Kışlarını severim köyümün.
Yazları pek samimi gelmiyor.
Yılları yoklukla geçmiş Küçüktoraman'ın,
Sonradan görme yabancılaşmış çocukları,
Hiç bizim oradan çıkmışa benzemiyor.
&
Ben istisna göremedim akranlarım arasında.
Sanki Türklük kalmamış mayasında.
Çeker yalnız otururum gitmem yanlarına.
Patavatsız çok bilmişliğe sabrım yetmiyor.
Atalardan miras öfke, sabırla bazen geçmiyor.
&
Hepsi birisinin Torunu, dedelerinin ismi.
Onlarda muzdarip, töre adet bilmemelerinden.
Bizim çocuklar kovalar kızlarını, kurtuluş umudu.
Ne yapsınlar? Gariban, adam yerine konulmuyor.
Euro her zaman TL den tatlı geliyor.
&
Ben hiç dönüp bakmadım o kızlara.
Kapalı bir kutu içinde geçirdikleri yaşam,
Sohbet etmeye elverişsizdi, keyifsizdi.
Sadece zevk - ü sefa için yaklaşınca,
Hayvandan fark ne kalıyordu?
&
Lüks arabalarda geçirilen ruhsuz gençlik.
Bir tane oturup konuşabileceğe denk gelmedim.
Yüksek gördüklerinde kendilerini,
Sopa atmaktan geri gitmedim.
Para ve sözde rahat yaşam uğruna,
Girilen aşk görünümlü mantık ilişkisi,
Rollerine hiç girmedim.
&
Kendi akrabalarımın da bir çoğunu sevmem,
Ayrımcılık yapmadım.
İnsan her yerde insan, istisna adam zor yaşar.
Birisine sormuş bulunduk, uzaktan akraba.
"Değdi mi?" Dedim. Onca yıl Avrupa da.
"Değdi, şimdi bak şu kocaman yer hep benim."
"Hangisini götürebileceksin?" Diyemedim.
Ya da "Sen gidince buralarda kim oturur?"
Hepsi bir avuntu...